Een zee van witte mensen. Alleen vlak voor mijn zoon Ivan en mij zitten twee Marokkaanse elfjarigen op de voorlichtingsavond van deze middelbare school. Na een half uur informatie over de vwo-afdeling kijken ze elkaar aan, rollen met hun ogen en zeggen iets te luid: ‘Saai!’. Die passen hier niet, denk ik – en schrik meteen van die gedachte. Op basis waarvan denk ik dat het vwo te hoog gegrepen is voor deze jongens? Ik schaam me een beetje, want ik weet het antwoord wel.

Als mensen uit mijn organisatie op een feestje vertellen dat ze manager in de zorg zijn, schieten de wenkbrauwen van hun gesprekspartners omhoog. Of er tegenwoordig nog wel wat te managen valt, vragen ze. Want de zorg is toch zelfsturend geworden, en het is toch ook veel beter voor al die hulpverleners dat zij zichzelf managen?

‘Sander is voor de derde keer niet op de afspraak gekomen’, klaag ik gefrustreerd tegen mijn collega. ‘Wordt het niet tijd om met hem te stoppen?’, vraagt ze. Ergens heeft ze gelijk. Sander is inmiddels achttien en hulpverlening wil hij niet meer. Na verblijf in allerlei instellingen was het de bedoeling dat hij begeleid zou gaan wonen. Daar was ons jeugdteam voor ingeschakeld. Vlak na zijn achttiende verjaardag stond hij ineens bij zijn ouders op de stoep. No way dat Sander nog terug zou gaan naar de instelling waar hij woonde. Aan begeleid wonen ging hij al helemaal niet meewerken. Sterker nog: Sander wilde helemaal geen hulpverlening meer.