Mensen zijn tot alles bereid om gelukkig te worden. We zien ze weleens in die sympathieke televisieprogramma’s: gezinnen die de drukte van Nederland ontvluchten om een fijn klein hotelletje in een slaperig dorp in Bretagne te starten. Meestal begint de ellende al, voordat ze de Nederlandse grens gepasseerd zijn.

In de hal bij Movisie liep ik collega Marcel Ham tegen het lijf. Hij leidt het Tijdschrift voor Sociale Vraagstukken. Ik was er met redacteur Sophie van Hogendorp voor een ronde tafel over ervaringsdeskundigsheid. U leest het artikel verderop in dit nummer. Collega Ham zei grijnzend, ik parafraseer een beetje: ah, de volgende paradigmawisseling, de ervaringsdeskundige vervangt de professional.

‘Ik heb geleerd het gesprek aan te gaan’, zegt een Marokkaanse studente in een interview tegen mij over de vooroordelen die ze tegenkomt. Ze heeft ook geleerd, vertelt ze, naar zichzelf te kijken, naar haar eigen vooroordelen. Op een gegeven moment merkte ze dat mensen op straat wegkeken als ze oogcontact maakte.

Om toegang te krijgen tot de schuldhulpverlening moeten mensen gemotiveerd zijn. Dit is een belangrijk uitgangspunt. Schuldsaneringstrajecten zijn lang en zwaar. Nog steeds vallen veel mensen tijdens een traject uit door nieuwe schulden te maken of verplichtingen niet na te komen. Gebrek aan motivatie is één van de belangrijkste oorzaken waarom mensen uitvallen. Mensen hebben moeite om lange tijd onder strikte regels met weinig rond te moeten komen.

Achterin dit nummer gooit het Instituut voor Publieke Waarden (IPW) de knuppel in het hoenderhok. De door mij geliefde vrijdenkers bepleiten het einde van de huisuitzetting. De argumentatie in het kort: het uit te zetten gezin belandt van de regen in de drup en de maatschappelijk kosten zijn veel hoger dan wanneer het gezin gewoon had mogen blijven zitten. Maar lees vooral zelf de column.

Mayim zat bij Humberto Tan in RTL Late Night. Omdat er niemand op haar verjaardagsfeest kwam. Mayim was 16 jaar geworden en is meervoudig gehandicapt. Kwamen er geen gasten omdat ze spastisch is en een verstandelijke beperking heeft? Nou, daar willen de media natuurlijk iets aan doen.

Waarom zetten we mensen eigenlijk nog uit hun sociale huurwoningen? Omdat ze in 80 procent van de gevallen de huur al een tijdje niet hebben betaald. Natuurlijk, dat begrijpen wij. Maar voor welk probleem is dat een oplossing? Dat de huurachterstand wordt terugbetaald? Nee, meestal kunnen verhuurders fluiten naar een groot deel van hun centen. Dat de komende maand geen huur hoeft te worden betaald? Niet door deze specifieke huurder misschien, maar ergens zal hij of zij onderdak vinden en dat onderdak moet betaald worden.

Eerlijk gezegd keek ik ervan op. Half maart publiceerde Movisie een groot onderzoek waarin geconstateerd werd dat wijkteams niet toekomen aan outreachend werken, aan het ontwikkelen en ondersteunen van burgerkracht, aan preventie. Dus wel druk, druk, druk. Maar niet met die zaken die de inmiddels roemruchte ‘transformatie’ teweeg zou brengen.

Je hoeft maar de tv aan te zetten of er komt wel iemand met het downsyndroom voorbij. Vaak in combinatie met Johnny, Barry of Chris. Ze zijn guitig, recht voor z’n raap en vooral aandoenlijk wanneer ze verliefd zijn. Echte knuffeldownies. Ik snap de aandacht ervoor eerlijk gezegd niet goed. Vooral ouders van kids met het syndroom van Down eisen een inclusieve samenleving waarin hun kinderen volwaardig mee kunnen doen. Waarom worden ze dan altijd zo exclusief gezellig neergezet?

Niek is 23 jaar oud, eigenwijs en assertief. Dit zijn voor ons redenen om hem te helpen. Wij houden van eigenwijze, assertieve mensen. Maar veel professionals die wij spreken denken hier anders over. Die vinden het vooral vervelend dat Niek eigenwijs is. Zij brengen het naar voren als diskwalificatie en reden om hem niet te helpen. Of op zijn minst als reden om geen stapje extra voor hem te willen zetten. En dat extra stapje is wel nodig.