‘Of ik een plan realistisch vind, doet er niet toe’. Aldus Leo van Loon, directeur van de Buzinezzclub in Rotterdam, in een artikel van collega Anke Welten op pagina 40 in dit nummer.

‘Sbs 6’, appt m’n zus mij op een avond. Op die korte en krachtige manier geeft ze me doorgaans kijktips. Ik vermoed iets met ambulances, politiemotoren, en helikopters. Haar voorliefde voor de hulpverleners in actie, ken ik maar al te goed. Het blijkt een aflevering van De Meldkamer. Een gewelddadige woningoverval door drie jochies tussen de veertien en vijftien jaar.

Stel je het volgende voor. Op het hoogtepunt van de crisis besluit je van je partner te scheiden. Geen goede timing, maar sommige zaken laten zich nu eenmaal moeilijk timen. Omdat je partner de kinderen toegewezen krijgt van de rechter, mag die in jullie huis blijven wonen. Op zich vind je dat prima. Het zijn immers ook jouw kinderen. Maar nu moet jij dus ergens anders gaan wonen.

In deze Z+W vindt u de derde meting in het langlopende onderzoek dat I&O Research doet naar de gevolgen van de decentralisaties. Verrassende uitkomsten? Niet veel. De praktijk van jeugd- én participatiewet vertoont serieuze gebreken. Veel mensen zijn min of meer gedwongen meer zelfredzaam te worden omdat de professionele hulp is afgebouwd of stopgezet. Het zijn bevindingen waarvan het goed is dat ze nu op gedegen wijze zijn vastgesteld, maar die natuurlijk al in de lucht hingen.

‘Het leven is geen bitterbal’, zegt Wesley (19) en hij lacht als een boer met kiespijn in het BNN-programma Vier Handen op één Buik. Hij en zijn vriendin Silvana (17) zijn de jonge ouders van zoontje Traylano. Ze hebben geen werk, wonen bij de ouders van Wesley, leven van de uitkering van de ouders en roken allebei als een schoorsteen. Ook tijdens de zwangerschap. Maar geen zware shag. En sinds de geboorte van Traylano buiten en niet meer binnen. Dat scheelt.

Wij komen steeds vaker hulpverleners tegen die ‘het er niet mee eens zijn’. Vaak gaat het dan om hoge fraudevorderingen of bijvoorbeeld de kostendelersnorm. Dit zijn regels die op rijksniveau zijn bedacht en die de gemeente moet uitvoeren. Maar het kan ook gaan om lokale regels en procedures waar hulpverleners het niet mee eens zijn: de uitspraak van urgentiecommissie, het gebrek aan beschikbare sociale huurwoningen of de toegang tot Wmo-voorzieningen.

Botsende artikelen in het nummer dat je ter hand hebt genomen. Anke Welten schrijft verderop over de vooroordelen van professionals in het sociaal domein.

Woosh! Ik weet net op tijd te bukken om de rechtse directe van mijn coach te ontwijken. ‘Dekking hoog houwe, hè’, zegt hij met een grijns en op z’n Haags. Hij legt me nog maar eens een keer uit op welke manieren mijn tegenstander me te grazen kan nemen als ik mijn bokshandschoenen te laag laat zakken. Ik knik en kijk serieus. Niet dat ik plannen heb om de ring in te gaan, maar dat durf ik coach nog niet te vertellen.

I n 2015 werkten wijkteamleden hard aan de ontwikkeling van hun competenties. Ze kunnen nu nog beter samenwerken, netwerken, coachen en innoveren. Ze verhelderen vragen, sturen aan op betrokkenheid en participatie, en verbinden individuele en collectieve voorzieningen. Daarnaast leren ze creatief te zijn, pakken ze ruimte, durven ze te handelen en zijn ze ondernemend.