‘Als je als samenleving wilt dat zeer kwetsbare mensen ook deel van die samenleving uitmaken, dan hoort daar, denk ik, bij dat er in een gemeente een 24 uurs opvang is waar mensen die echt even de weg kwijt zijn naartoe gebracht kunnen worden. Een veilige omgeving waar in alle rust door stevige zorgprofessionals gekeken kan worden wat er met meneer of mevrouw aan de hand is, hoe het netwerk eruitziet.’

Een advocate van 34 met drie kinderen. Een automonteur van 60 met een versleten rug. Een meisje van 8 die kinderarts wil worden. Of ijscoman. Een jonge student die denkt dat homoseksualiteit besmettelijk is. Een oma van 80 die niet kan lezen of schrijven. Een kledingverkoper met ambities om een winkel te openen. Een tienermoeder die thuiszit, maar vooral heel graag naar school wil.

Waakzaam en dienstbaar aan de waarden van de rechtsstaat. Zo luidt de lijfspreuk van de politie. De woorden schragen de identiteit van professionals die proberen dit land veilig te houden. Dus niet: wij doen wat de politiek van ons vraagt, nee, er is een andere, hoger goed. De waarden van de rechtsstaat.

Sport is hot, steeds in het nieuws. Er was deze zomer ophef over de berichten dat topschaatsers misbruik zouden maken van schildklierhormonen. Het was daags na de Tour de France waarvan ieder weldenkend mens weet dat het onmogelijk is om drie dagen achter elkaar aan kop te fietsen met, bij wijze van spreken een boterham met pindakaas achter de kiezen. En voetballers verruilden clubs voor miljoenen euro’s. Over een paar jaar lezen we wel hoeveel de Belastingdienst is misgelopen.