Meer buurtcohesie leidt tot meer burenhulp. Gezonde mensen zullen de kwetsbare mensen steeds meer moeten gaan helpen. Dat zijn de vooronderstellingen van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, meent Lilian Linders. Ze is docent/onderzoeker bij Fontys Hogeschool Sociale Studies. Linders gaf tijdens het participatiedebat van MOVISIE op 30 september een toelichting op haar onderzoek naar informele zorg in Eindhoven, waarop ze eerder dit jaar promoveerde.
Sociale afstand
Uit haar onderzoek blijkt dat buurtcohesie helemaal geen voorwaarde is voor burenhulp. ‘We leven in een sterk geïndividualiseerde samenleving, waarbij we ook waarde hechten aan een bepaalde sociale afstand. Dat betekent niet dat we elkaar niet helpen, maar dat doen op basis van een persoonlijke relatie met een buurman of buurvrouw. Vaak zijn het juist mensen met problemen die elkaar helpen.’ De hulpbereidheid is er wel, concludeert Linders. Maar mensen weten vaak niet van elkaar dat ze willen helpen.
Afwimpelen
Bovendien vinden mensen het vervelend om hulp te vragen, zo blijkt. ‘Mensen die juist hulp nodig hebben, wimpelen een aanbod vaak af.’ Waar dat aan ligt? Volgens Linders aan de angst voor afhankelijkheid. En aan de norm in de maatschappij die steeds meer is gericht op zelfredzaamheid en autonomie. ‘De overheid hamert op de eigen kracht van burgers. Dat heeft ook als gevolg dat zij geen steun durven te vragen.’
Autonomie
De vraagverlegenheid is een veel groter probleem dan de vraag of er wel genoeg hulpaanbod is, stelt de onderzoeker. ‘De overheid zou de autonomie van mensen veel minder moeten benadrukken. De participatie van bewoners vergroten door de buurtcohesie te versterken, werkt als een schot hagel, het gaat alle kanten op.’ Linders pleit voor minder één op een ondersteuning van mensen. Professionals moeten zich richten op het creëren van een sociaal netwerk.
Spraakverwarring
Het participatiedebat van MOVISIE ging over de toekomst van de zelfredzaamheid. ‘Deelnemen aan de samenleving bevordert de gezondheid. Er zijn zoveel verschillende vormen van participatie, sluiten die wel aan op de vraag van de burger? Er is vaak spraakverwarring over wat we bedoelen met participatie’, vertelt Aletta Winsemius van MOVISIE tijden de bijeenkomst. Winsemius maakte samen met collega’s uit het veld het boek ‘Participatie Ontward’, waarin verschillende vormen van participatie op een rij staan. Het boek verschijnt op 5 december, maar is nu al te bestellen.
Lees ook:
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Volg Zorg+Welzijn op Twitter >>
Bron: Foto: Lilian Linders
Ik vind het schandalig zoals gemeenten reageren op een hulpvraag!
Zolang de gemeenten geen controle uitoefenen op de punten waar misbruik gemaakt wordt, zullen de mensen die echt hulp nodig hebben, het niet krijgen.
En dat Argonaut op dingen een heel andere visie heeft dan bijvoorbeeld het CIZ, heb ik ook ondervonden.
Maar het is beter om het geld voor de wmo uit te geven aan dure, onbekwame en a-sociale indicatiestellers, dan aan de hulpvrager.
Hulpvragers zijn vaak al zo murw gemaakt door het arrogante denken van tegenwoordig, dat ze zelfs al niet meer durven te protesteren!
Wel doen, mensen, TOT IN DEN TREURE!
Klopt, de wethouder in onze gemeente wist dit zelfs te vertellen op een bijeenkomst van begeleid wonen voor jongeren.
Ik citeer:
“Eerst kijk je in je omegeving voor hulp, vrienden, kennissen. Als dat niet lukt kijk je of een vrijwiller kan helpen en als er dan echt helemaal niemand is die jou kan helpen dan MAG! je bij het WMO loket hulp komen vragen…
Triest hé?
Misselijkmakend.
Bij de WMO kunnen ze ook totaal geen inschatting maken wat een psychische beperking is.
Zo liep ik daar binnen voor hulp in mijn gezin.
Eenmaal Asperger en 2X PDD-nos, waarvan ook nog 1X verstandelijke beperking.
Beterffende ambtenaar:
“Nee mevrouw, daar is de WMO niet voor….
Die is er voor mensen met een HANDICAP hé.
Als je bv geen trap kan lopen, dan zorgen wij voor een traplift………..
Ik wees de betreffende man op zijn discriminerende standpunt, vond hijzelf niet. Sterker nog hij was tptaal verbaasd, dus vertelde ik hem dat dan de rechter maar moet uitmaken wie van ons beide in deze kwestie gelijk had. De ambtenaar schakelde Argonout in.
Toen deze bij ons kwam vertelde hij nog voordat hij binnen was dat wij RECHT hadden op deze hulp die ik aanvroeg.
Maar hoeveel andere zijn naar huis gegaan, wanhopig, zonder hulp en zonder een vooruitzicht???
En nu wil de overheid begeleiding en dagopvang bij de WMO onder brengen.
Net nu het in ons gezin loopt??
Beginnen de gevechten weer van voor af aan.
Ik kan u vertellen dat ik dat als mantelzorger echt niet meer ga trekken. Ik ben te moe…