De eerste week was er nog weinig aan de hand, maar toen veranderde de sfeer langzaam. ‘Het werd steeds grimmiger’, vertelt Erna (ze wil liever alleen met haar voornaam aangeduid worden). ‘De Vietnamezen zagen ons als lopende coronabommen. Ze liepen met een grote boog om ons heen of joegen ons met heftige armgebaren gewoon weg. In hun ogen waren Europeanen coronadragers. Het was gewoon niet meer lekker vakantie vieren.’

Ontsmetten

Niet alleen in interactie merkten ze de omslag. ‘Toeristische attracties gingen dicht. Tours werden geannuleerd. We kregen mailtjes van overnachtingen en boottochten die we hadden gereserveerd dat ze onze komst annuleerden. Op een bepaald punt kregen we zelf van het gezin waar we verbleven in hun homestay te horen dat ze onze kamer vandaag nog gingen ontsmetten.’

Toeristenbus

Het leed trof ook andere toeristen. Erna: ‘We zagen dat een toeristenbus van de weg werd gehaald en alle inzittenden gecontroleerd werden op koorts. We werden eerlijk gezegd een beetje bang. Stel je voor dat je even een klein beetje verhoging hebt, en ze je controleren. Dan moet je daar in quarantaine.’

Terug

Ze besloten dus om terug naar huis te gaan. Vrijdag 13 maart, na twee weken van hun rondreis die eigenlijk een maand zou duren, vlogen ze terug. Ze arriveerden in een Nederland dat in rap tempo tot inkeer kwam en waar maatregels tegen verdere verspreiding van het virus elkaar in hoog tempo opvolgden.

Familie

‘Het was best even schrikken toen we hier in Nederland aankwamen. Schrikken van hoe erg de situatie hier is’, vertelt Erna. ‘Je maakt je ook zorgen over familie en vrienden. Ik heb een dochter van 32 jaar, een zoon van 29 jaar en een kleinzoontje. Je wilt eigenlijk het liefst iedereen bij elkaar hebben en zeker zijn dat het goed gaat met iedereen. Mijn zoon zat op Ibiza toen wij in Nederland aankwamen. Hij is met grote moeite via Madrid teruggevlogen.’

Saamhorigheid

‘Toch is het ook fijn om terug te zijn. Ook al is de kans op een besmetting hier veel groter dan in Vietnam. Je wilt in tijden als deze gewoon bij je geliefden zijn. Mijn gevoel van saamhorigheid speelt sterk op.’

Kwetsbaar

Deze week hield Erna contact met collega’s. Ze werkt als cliëntondersteuner, gedetacheerd vanuit MEE, in een wijkteam. ‘Met een klein crisisteam op het gemeentehuis en de rest vanuit huis wordt er gewoon doorgewerkt. Een deel van de hulpvragen verandert nu natuurlijk wel. Veel therapie, dagbesteding en andere samenkomsten zijn afgelast. Gezinnen waar geweld speelt zijn extra kwetsbaar. In het geval van sommige cliënten en gezinnen waar veel kwetsbaarheid speelt, en waar wij bijvoorbeeld casusregie voeren, moeten we de vinger extra aan de pols houden. En ondertussen lopen aanvragen voor ondersteuning en indicatiestelling ook gewoon door.’

Bijkomen

Desondanks hoefde Erna niet direct aan het werk. Ze kon afgelopen week even bijkomen van alles wat ze meemaakte. ‘En ik heb net met achthonderd mensen in een vliegtuig gezeten. Ik voel me gezond, maar je weet het maar nooit. Een week is dan toch even een zekerheidsbuffer.’ Maandag gaat ze weer aan het werk. Ruim een week eerder dan gepland. En vanuit huis.