‘Als je een aantal minuten in de buitenlucht in beweging bent, merk je al een rustgevend gevoel. Ik begin zelf vaak met enkele minuten stilte. Gewoon wandelen, mensen hun lichaam laten voelen, de frisse lucht, neem waar wat je om je heen ziet en hoort. Het is een manier om afstand te nemen van je zorgelijke gedachten. Van stress naar ontspanning en van daaruit het gesprek beginnen. We weten uit onderzoek dat wandelen al na vijf minuten een positief effect heeft op het lichaam.’

Immuunsysteem

Agnes van Rossum, psycholoog en wandelcoach, begeleidt met name mensen die piekeren. Geen ongebruikelijke gemoedstoestand in deze tijd. ‘Juist naar buiten gaan is dan belangrijk. Piekeren versterkt de stress reactie. Je hartslag en je ademhaling gaan omhoog, de werking van je immuunsysteem wordt minder. Enkel wandelen, zonder gesprek, werkt dan al. Liefst wat vertraagd lopen, zonder doel. Dat je om je heen kijkt en waarneemt wat je ziet, dat wellicht ook zachtjes benoemt.’

Gelijkwaardigheid

’Het samen lopen geeft meer openheid in het gesprek’, ervaart Van Rossum. Aan een tafel zit je tegenover elkaar. Dat voelt anders. Je kijkt elkaar veel in de ogen wat ongemakkelijk kan zijn. ’Wandelen creëert meer gelijkwaardigheid. Je loopt naast elkaar, je kijkt dezelfde kant op. Je ben samen op pad, je ervaart samen de omgeving waar je bent. Dat kun je ook gebruiken in het gesprek.’

Natuur

Van Rossum benadrukt de waarde van iedere wandeling, waar dan ook, maar de natuur heeft wel een streepje voor. ’De frisse lucht, de kleur groen, de structuren in de natuur die rust geven. Vergeet niet dat we pas 150, 200 jaar “verstedelijken”. We horen thuis in de natuur. De natuur trekt de aandacht zonder dat het moeite kost. Dat is in een stad anders. Daar zijn veel verstorende prikkels.’

Moment

’Tijdens een wandeling volg ik zoveel mogelijk de gedachtegang van de cliënt. Ik probeer in het moment mee te gaan. Flexibel omgaan met dat wat zich voordoet en dat gebruiken in een gesprek. Ik heb in mijn achterhoofd het doel waar diegene mee bezig is. Na de wandeling schrijf ik op wat er besproken is. Ik vraag de cliënt dat zelf ook te doen. En ik mail hem of haar een korte samenvatting, vaak aangevuld met enkele oefeningen of enige extra informatie.’

Anderhalve meter

Maar de wandeling is niet zomaar coronaproof. De huidige maatregelen hebben ook onder wandelcoaches tot discussie geleid. ’Als je normaal samen wandelt, is de onderlinge afstand kleiner dan anderhalve meter. Mensen hebben de neiging naar elkaar toe te bewegen.’ vertelt Van Rossum. ’Om met anderhalve meter afstand een persoonlijk gesprek te voeren, is niet vanzelfsprekend. Je bent verder van elkaar, dat speelt een rol. Het is niet zo dat ik nu niet meer wandel met cliënten, maar ik denk er wel bewust over na.’

Oortjes

Het leidt tot creatieve oplossingen. Agnes van Rossum kijkt naar wat zij en de cliënt prettig vinden. ’Ik heb iemand met hooikoorts. Dat vind ik nu toch lastig. We zijn toen samen gaan wandelen, maar ieder in haar eigen buurt. Oortjes in en dan bellen met elkaar. En dat werkt. Het blijkt ook fijn voor de cliënt om naar buiten te kunnen, vooral als er thuis veel drukte is. De hulpverlener kan (beeld)bellen terwijl de cliënt wel zelf wandelt. Of iemand gaat eerst wandelen en je hebt daarna een beeldbelgesprek. Ook dat kan werken.’

Wennen

Als je eenmaal met cliënten bent gaan wandelen, dan blijf je het doen, denkt Van Rossum. ’Als je gewend bent aan een gesprek aan een tafel in een kamer, dan vraagt dit wat tijd. Je moet misschien allebei even wennen. Bespreek dat met elkaar, houd bovendien rekening met iemands fysieke toestand.’ Het contact is er bij een wandelend gesprek op een andere manier. ‘Het is losser. Maar juist omdat iemand meer in beweging is, kun je non-verbaal meer oppikken dan wanneer iemand zit.’