61 Procent van de mantelzorgers die het afgelopen jaar een plotselinge behoefte had aan extra hulp en crisisbegeleiding thuis of een spoedopname in een verpleeg- of verzorgingshuis, kreeg deze hulp niet. Ook kwam een diagnose voor minstens 1 op de 5 patiënten te laat, zo blijkt uit het onderzoek.
Crisishulp
Gea Broekema, directeur van Alzheimer Nederland, maakt zich zorgen. ‘We zien dat bijvoorbeeld agressieve of onrustige patiënten te laat crisishulp krijgen, terwijl er sprake is van een onhoudbare situatie.’ Volgens Anneke Francke van NIVEL zouden dit soort situaties voorkomen worden, als problemen op tijd worden gesignaleerd.
Diagnose
Daarom zouden gemeenten en zorgaanbieders samen moeten werken om mensen met ‘niet-pluis signalen’ als ernstige vergetelheid of veranderingen in gedrag of stemming snel te diagnostiseren, stelt Broekema.’Pas na de diagnose eindigt de onzekerheid en krijgen mensen toegang tot professionele hulp en begeleiding.’ Bijna een vijfde van de mantelzorgers vindt dat de huisarts na de eerste signalen niet snel genoeg heeft doorgewezen voor diagnostisch onderzoek. ‘Huisartsen, thuiszorgmedewerkers en ouderenadviseurs moeten meer alert zijn’, aldus Francke.
Casemanagers
Alzheimer Nederland wil dat patiënten en mantelzorgers hulp krijgen van zogenaamde casemanagers (persoonlijk begeleiders). Veel regio’s zijn daarmee al goed op weg. Ondanks dat casemanagement bij dementie relatief nieuw is, kreeg ruim de helft van de mantelzorgers uit het onderzoek direct na de diagnosestelling een casemanager toegewezen.
Overbelast
Momenteel zijn er 250.000 mensen met dementie in Nederland. De dagelijkse zorg voor hen ligt grotendeels in handen bij hun partners of kinderen. Net als in 2008 blijkt uit het onderzoek dat een op de tien van deze mantelzorgers zich ‘zeer zwaar belast’ of ‘overbelast’ voelt. Ruim een derde noemt zichzelf ‘tamelijk zwaar belast.’
Bron: NIVEL/ANP-Photo
@Julie Meerveld: Je hebt mijn reactie geschaard onder de noemer “negatief”. Nietrs is minder waar: mijn reactie ging over het artikel: wat staat er nu eigenlijk….en is er onderscheid in cases waarbij wel en cases waarbij geen casemaneger betrokken was. Zoals bij eidere relatief nieuwe functie dient naar mijn idee altijd de vraag gesteld te worden of en welk probleem voor wie opgelost gaat worden. In een complexe zorgsituatie als bij dementie is het succes van de casemanager vooral afhankelijk van het nievau van samenwerken van alle betrokken partijen op het gebied van diagnostiek, behandeling, zorg en begeleiding.
Wanneer duidelijk is wat er aan de hand is, vind ik dat direct geregeld moet worden dat er extra hulp moet komen. Casemanager is nog een schakel erbij en weer extra kosten.
Mijn moeder moet extra hulp. Daar is verzorging, huisarts, iemand van GGZ het mee eens. Maar toch moet mijn moeder een hele ochtend testen omdat de CIZ dit wil. Volgens mij zijn we al drie maanden bezig.
Kost veel geld en onnodig.
Laten we die systemen maar eens aanpakken!
Het begint met goede samenwerking, juist ook voor de diagnose. De profs moeten effectief zijn vooral in die ‘niet pluis’ fase. Diagnosticeren achter de voordeur is daarvan een voorbeeld. Daarvoor hebben we ketenzorg nodig die zichtbaar, bereikbaar en laagdrempelig is en die aan reflextie doet. Zonder zo’n keten dreigt de casemanager vleugellam te worden.
Daarnaast is er sprake van wildgroei van ongeschoolde casemanagers. Reden: marktwerking/aanbod creëert zorg.
Ik zie drie negatieve reacties van mensen op hun casemanager. Blijkbaar zijn er verschillende ervaringen met casemanagers. Uit het onderzoek van Nivel en Alzheimer Nederland blijkt dat 6 op de 10 mantelzorgers de casemanager belangrijk vindt en dat 85% zeer tevreden is over de casemanager. Ik ben benieuwd naar ervaringen van mensen die tevreden zijn over hun casemanager.
Daarnaast wil ik negatieve ervaringen ook voorleggen aan casemanagers in opleiding, om van te leren.
Toen er uiteindelijk een diagnose was en er een casemanager was toegewezen werd deze niet als ontlasting ervaren, maar als een zoveelste klus erbij namelijk hoe manage ik de casemanager ook nog. Herken veel in de reacties van w.de zoete en suzan.
Goed op weg met een casemanager? Een lapmiddel dat alleen extra bureaucratie en stroperigheid heeft opgeleverd.
Niet een casemanager als gids in het doolhof is nodig, maar het doolhof moet op de schop.
Ik heb het hele onderzoek niet gelezen maar na lezing van het artikel komt bij mij de vraag op of reageren op crisissituaties beter gaat wanneer er een casemanager is toegewezen. Ik begrijp uit het artikel dat bij 61% van de mantelzorgers die behoefte hadden aan crisisinterventie de hulp niet kwam. Aan het eind van het artikel staat dat de helft van de mantelzorgers een casemanager toegewezen hadden gekregen. Had de helft van de 61% een casemananger??? Waar was die dan??Kortom, een artikel dat in ieder geval uitnodigd om op zoek te gaan naar het hele onderzoek…..