Als geestelijk verzorger Berthilde van der Zwaag aan iemands sterfbed mag komen, voelt ze zich heel bevoorrecht. Soms heeft ze de ervaring dat ze in die laatste uren even één mag worden met de persoon die komt te overlijden. ‘De rust die mensen soms over zich krijgen als ze hun leven op hun eigen manier kunnen afronden is ontroerend mooi.’
Hoe anders dacht Van der Zwaag over de dood toen ze als zeventien jarig meisje begon als leerling-verpleegkundige. Angstig was ze ervoor, en zag er dan ook tegenop mensen in de laatste fase te verplegen. Maar hoe meer levenservaring ze kreeg, hoe indrukwekkender ze het sterfproces begon te vinden. Ze waakte ’s nachts bij tientallen patiënten thuis. Veel van de dierbare momenten die ze jaren geleden als verpleegkundige meemaakte in de terminale zorg staan beschreven
