Yvonne van de Graaf,woordvoerder EO‘Bij ons staat voorop dat de zwerver ermee geholpen wordt. In een week gaan we hem aan werk en huisvesting helpen. Hij logeert in dure hotels en dineert in exclusieve restaurants, hij krijgt een sollicitatietraining en loopt een dag met zijn droombaan mee.‘We doen dit samen met de lokale kerk, met de lokale politiek, een woningcorporatie, een uitzendorganisatie en een hulpverleningsinstantie. Hierdoor krijgt de zwerver weer een sociaal netwerk. Na die week krijgt hij voor onbepaalde tijd professionele één-op-één begeleiding om weer op de rails te raken. Voor het programma hebben we een dakloze op het oog die door persoonlijke omstandigheden in de goot is beland. Want we willen niet de suggestie wekken dat je iedere zwerver in een mum van tijd kunt helpen.’

Jaap Fransman,directeur HVO-Querido Amsterdam‘Ik vind het ronduit smakeloos. Alleen de titel al, ‘Pimp my life’. Talpa doet dat met seks, drugs en rock & roll. En nu doet de EO dat nog eens dunnetjes over. Dat is toch raar. Op zijn best is het goedbedoeld, maar smakeloos is het in elk geval.‘Ik vraag me werkelijk af welk belang hiermee gediend is om dat voor het oog van heel Nederland op tv te brengen. Zo’n programma is ook volstrekt ongeloofwaardig. Als je bedenkt hoeveel organisaties zich bezig houden om daklozen weer op de rails te zetten. Wat vaak in een paar jaar nog niet lukt. En dan zou de EO dat in één week kunnen. Dat is toch volkomen illusoir. In mijn ogen is het puur emotie-tv met een charitatief sausje.’

Jetty Albert,Landelijke Vereniging voor Thuislozen‘Het idee op zich spreekt mij wel aan. Het geeft het publiek een ander beeld van dak- en thuislozen. Want met de beeldvorming is het in de regel slecht gesteld. Dus alles wat daar verbetering in aan brengt, vind ik een goed zaak. Mensen zijn snel geneigd alle daklozen op een hoop te gooien, en daarvoor moeten we waken. Want iemand die door omstandigheden zijn huis is uitgezet, is niet te vergelijken met mensen die verslaafd zijn of met psychiatrische aandoeningen kampen. Of daklozen zelf op zo’n programma zitten te wachten, betwijfel ik. De meesten hebben eigenlijk maar een zorg: hoe overleef ik vandaag. Mijn ervaring is dat hun interesse voor dit soort dingen meestal minimaal is.’