Dit nieuwe jaargetijde lijkt ook z’n weerslag te hebben op de actualiteit in onze samenleving.
De grote schoonmaak in de Rooms-katholieke Kerk is nu toch echt onvermijdelijk, al weet je het nooit zeker met dit taaie instituut. En in de politiek doen veel nieuwe vogels hun uiterste best om oude wijn van frisse nieuwe zakken te voorzien. Ik houd van de lente. Het geeft me een gevoel van optimisme en energie en het glas lijkt, zelfs bij de piekeraars onder ons, vaker half vol dan half leeg.
Vorige week woonde ik een presentatie van zes sportstagiaires bij. Zij deden de afgelopen drie maanden onderzoek naar de betekenis van sport, als middel om te werken aan achterliggende maatschappelijke problematiek. Zij onderzochten dit bij, vooral oudere autochtone, deelnemers aan sportactiviteiten van MOOI. Tot hun eigen verrassing moesten zij vaststellen, dat vrijwel alle deelnemers hun sportdeelname ook daadwerkelijk beschouwden als middel om: meer sociale contacten op te doen, zich weerbaarder te voelen, uit huis te komen en hun gezondheid te bevorderen. Veel deelnemers vonden het fijn om in de wijkcentra te zijn, er andere mensen te ontmoeten, samen te eten en op die manier kennis te maken met andere eetgewoonten en andere culturen. Het beeld was overwegend positief, ook in de beleving van de deelnemers en de wijze waarop ze over elkaar spraken.
Bewoners van moeilijke wijken proberen er met elkaar het beste van te maken en delen hun zorgen over de uitwassen die er ook zijn. Ik zie steeds meer initiatieven van bewoners die proberen elkaar te ondersteunen, waarbij professionals op de achtergrond faciliterend en ondersteunend actief zijn. Dit heeft allemaal wat meer tijd nodig, maar het lukt steeds beter en het is volgens mij de enige weg die daadwerkelijk leidt tot structureel meer sociale samenhang in wijken en buurten. Preventie pur sang en als je het slim organiseert hoeft het allemaal niet zo veel te kosten. Lente in tijden van recessie!
Politici, beleidsmakers en raadsleden zitten nog steeds op een ander spoor. Laat ik dit in het licht van deze blog de winter noemen. Donkere luchten, zwaar weer, onheil en doemdenken leidt tot bestuurlijke drukte en enorme dadendrang. Denk hierbij aan woorden als daadkracht, bestuursdwang, doorzettingsmacht en mandaat zonder beperkingen. Of beheersing, repressie en curatie. De korte termijn staat centraal en er worden veel tijdelijke, extra middelen ingezet. De aankomende jaren wordt de verdeling van de (minder) beschikbare middelen scherp bepaald door de keuzes die deze politici, beleidsmakers en raadsleden maken. Ik wens hen hierbij veel lentegevoel toe!
Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest.
