Dit is een reactie op: Het ei van Van Miltenburg of hoe krijgen wij een glasheldere polis AWBZ.
Door Anouchka van Miltenburg – Terwijl die uitkomsten wel degelijk een inhoudelijke reactie rechtvaardigen. Het onderzoek van Zorgdesk Nederland legt immers bloot dat bij vergelijkbare gevallen de toekenning van zorg kan variëren in bedragen van 4000 tot ruim 36.000 euro.
Ook als deze bedragen gerechtvaardigd zijn, schreeuwen dergelijke verschillen om uitleg. In plaats daarvan kiest het CIZ ervoor om op de man te spelen, in de personen van de onderzoekers en de boodschapper in de Tweede Kamer. Vanaf het eerste moment trekken woordvoerders van het CIZ de integriteit van de onderzoekers in twijfel en noemen ze het rapport bijvoorbeeld ‘een A-4tje zonder onderbouwing’. In zijn artikel noemt De Krosse het een ‘onderzoekje dat hij nog niet kent’.
De boodschapper – ik dus – dicht hij in hetzelfde artikel een voorstel toe dat niet overeenkomt met iets wat ik gezegd heb, laat staan met wat ik nastreef. Ik zou de indicatiestelling volgens hem zo extreem willen nivelleren, dat er geen mens meer aan te pas hoeft te komen. Door vervolgens deze fictie te bestrijden, meent De Krosse blijkbaar het wél door mij voorgestelde ‘onafhankelijke kwantitatief onderzoek naar afhandeling van AWBZ-aanvragen’ te voorkomen. Ik vraag me af waarom.
De Krosse benadrukt in zijn artikel hoe indicatiestelling in theorie zou moeten verlopen. Ik ben het met die theorie van harte eens. Er zijn de afgelopen jaren echter ontzettend veel aanwijzingen – een stroom klachten, het SER-advies over de toekomst van de AWBZ en nu ook het onderzoek van Zorgdesk Nederland – die erop wijzen dat de huidige praktijk niet bepaald overeenkomt met die mooie theorie. Juist om hierover meer duidelijkheid te krijgen, heb ik om nader onderzoek gevraagd. Niet dat ik zo dol ben op onderzoeken, maar omdat duidelijkheid in het belang is van de ook door De Krosse zo geroemde solidariteit.
Solidariteit is de bereidheid van de samenleving ergens met zijn allen voor te betalen. Daarvoor moet je aan mensen wel helder kunnen uitleggen waarom je bepaalde uitgaven doet; Waarom in schijnbaar gelijke gevallen de ene patiënt zorg ter waarde van 36.000 euro krijgt toegekend en de ander negen keer zo weinig. Niet alleen zorgverleners moeten dit verschil kunnen begrijpen, de andere premiebetalers – en vooral de patiënt die maar 4000 euro krijgt – ook.
Om deze reden heeft de VVD staatssecretaris Bussemaker van VWS vanaf het begin gesteund in haar streven te komen tot een ‘glasheldere AWBZ-polis’. In onze ogen moet de glasheldere polis een systeem worden waarin de cliënt centraal staat, maar waarbij de vervulling van zijn behoeften blijft binnen voor de samenleving aannemelijke en aanvaardbare grenzen. De glasheldere polis biedt natuurlijk ruimte om de ene patiënt meer zorg te geven dan een ander, mits dat verklaarbaar en begrijpelijk is.
Feitelijk zijn de door De Krosse in zijn artikel genoemde argumenten tegen de glasheldere polis onverhulde kritiek op het beleid van de staatssecretaris; beleid dat De Krosse zelf geacht wordt vorm te geven en uit te voeren. Vandaar dat ik de staatssecretaris vandaag vragen heb gesteld over hoe het, na de boude uitspraken van de heer De Krosse, zit met haar vertrouwen in de uitvoering door het CIZ van haar beleid.
Anouchka van Miltenburg is Tweede Kamer-lid voor de VVD en columniste bij Zorg + Welzijn.
Download bijlage: Schriftelijke vragen van het lid Van Miltenburg (VVD) aan staatssecretaris Bussemaker van Volksgezondheid, Welzijn en Sport over een glasheldere polis AWBZ
Dit artikel is een reactie op: Het ei van Van Miltenburg of hoe krijgen wij een glasheldere polis AWBZ van Marcel de Krosse, manager Expertisecentrum Centrum indicatiestelling zorg (CIZ).
Wat moeten we met dit soort berichtgeving? Ik krijg eerder het gevoel dat Zorgdesk de behoefte heeft aan media aandacht, dan dat het getracht heeft een structureel probleem aan het daglicht te brengen.
Het aantal onderzochte gevallen is met 10 bijzonder laag te noemen en de doelgroep is de meest zwakke die je je voor kunt stellen; kinderen met kanker. Daarnaast is het verloop van deze ziekte van kind tot kind sterk verschillend en ongetwijfeld heeft dat ook te maken gehad met de inhoud van de wisselende indicaties.
Denk daarnaast aan de sociale situatie rondom het kind dat van belang is (mate van mantelzorg) en de keuzes die de ouders maken ten aanzien van opvang (alleen maar thuis met chemokuren op de bank, of regelmatig verblijf in het ziekenhuis?). Moet iedereen gelijkwaardige zorg krijgen als hij hierom vraagt? Ja natuurlijk. Moet je dat op deze wijze trachten hard te maken? Nee, wat mij betreft niet, want het is in dit soort gevallen nagenoeg onmogelijk.
Kun je binnen 10 casussen van kinderen met leukemie zulke sterke overeenkomsten trekken dat je dit soort aantijging richting het CIZ kunt maken? Ik vind van niet.
Alhoewel ik vermoed dat de uitkomsten van het onderzoek een kern van waarheid bevatten, vind ik het jammer dat er media aandacht is geweest omtrent dit onderzoek. Vanzelfsprekend is het goed verdedigen van je zorgvraag van belang en vanzelfsprekend ben je deels afhankelijk van de empathische gevoelens van de indicator. Ongetwijfeld zijn dat relevante factoren.
Mijn voorstel; neem 300 personen met een heupfractuur die na 8 dagen ziekenhuis naar huis gaan met een PGB en maak daar een vergelijking tussen. Dan heb je het over een mechanisch probleem, dat in het ziekenhuis redelijk gestandaardiseerd wordt behandeld en waarbij je in ieder geval enigszins kunt vaststellen dat er overeenkomsten zijn.
Dit soort discussie moeten dus buiten media gevoerd worden, waardoor het om de inhoud kan blijven gaan zonder stemmingmakerij met aandacht voor individuele afwegingen waar nodig.
De Ciz doet zijn indicaties vanaf het bureau waaraan zij zitten te werken. Zonder naar de mens in persoon te kijken. Zelfs zonder telefonisch overleg, haalt men zo een aantal uur eraf als de verpleging om uitbreiding vraagt. Dus hoezo zorgvuldig? Men bezuinigt zogezegd op de AWBZ, maar dan wel op een verkeerde manier. Ik geloof dat wanneer de thuiszorg(verpleging) een indicatie afgeeft, deze veel dichter bij de mens zal liggen en dan heb je geen verschil van 9 keer zoveel of 9 keer zoveel minder. De bezuinigingen moeten aan de top en aan de bureaus terug gewonnen worden, daar liggen de gelden van de AWBZ. Dan kunnen de echte zorgvragers tenminste krijgen wat noodzakelijk is, want daar gaat het allemaal toch om uiteindelijk?
Dat er aan de uitvoering iets gedaan moet worden is correct.
1. Doet de indicatie thuis en niet per telefoon.
2.Elke ADHD patient is verschillend ook voor de omgeving.
3.Geef diegene die de indicaties in AWBZ sfeer moet verrichten een goede opleiding .
Mij is niet duidelijk gebleken dat de opinie van De Krosse af zou wijken van het beleid van VWS, De Krosse waarschuwt vooral voor een te simpele opvatting van zaken, welke waarschuwing mij geheel terecht lijkt. Misschien overbodig in de ogen van Van Miltenburg. Maar geen reden voor zo’n fel artikel lijkt mij.