Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>
Eerst even wat feiten. Hij is schizofreen, heeft contacten met ggz waar hij tot nu toe een aantal sociaal psychiatrische verpleegkundigen (spv’ers) heeft versleten. Af en toe heeft hij een gesprek met de psychiater rond zijn medicijngebruik. Er is geen toezicht op het gebruik. Hij heeft in het verleden beschermd gewoond, maar wilde dat niet meer en woont nu zelfstandig. Ook bij een aantal andere instellingen is hij niet meer welkom.
Hij had contact met het maatschappelijk werk van MOOI, waarbij het ging om regelzaken en om af en toe stoom af te blazen. Opgeteld en afgetrokken: een lastige klant die, gezien zijn ziektebeeld, zichzelf niet altijd onder controle heeft. Fysiek geweld heeft hij niet bij ons gebruikt.
Mij werd gevraagd een brief te sturen met de mededeling dat hij niet meer welkom is in ons gebouw. Het leek mij beter dit hem persoonlijk mee te delen. Het gesprek vond plaats samen met zijn maatschappelijk werker.
En daar zat hij, een lange magere man van rond de veertig, moeilijke ademhaling, bewegelijk met trillende handen, een rond gebruind gezicht met daarin vermoeide, wat lodderige ogen. Wat nerveus ook, hij moest zich tenslotte weer verantwoorden tegenover een instituut. En daar verlies je het van, want instituten hebben altijd gelijk.
Hij erkende dat hij niet zo tegen de receptie had moeten uitvaren. Als oorzaken gaf hij aan soms het gevoel te hebben niet altijd serieus genomen te worden en/of dat hij het op dat moment moeilijk had. Hij wilde liever ook een andere maatschappelijk werker.
Ik heb hem duidelijk gemaakt dat zijn gedrag voor mij onacceptabel was, omdat hij meerdere malen medewerkers angst aanjaagde. Ik heb hem daarom de toegang tot het gebouw ontzegd.
Een andere maatschappelijk werker leek mij geen oplossing omdat hij meerdere malen, zodra een hulpverlener te confronterend werd, het contact beëindigde. Op die manier loop je om de problemen heen beargumenteerde ik.
Ik heb hem duidelijk gemaakt, dat ik van mening ben dat hij een uitstekend maatschappelijk werker heeft. En dat wij ons zouden beraden over het al dan niet stoppen met de hulpverlening. Hij accepteerde mijn besluit en sprak de hoop uit, dat hij contact kon blijven houden met de maatschappelijk werker, want die deugde misschien toch wel.
Na zijn vertrek begon het bij me te knagen. Deze man is door alles en iedereen uitgespuugd. Hij verziekt het constant voor zichzelf. Maar hij is ziek! En ik ontkom maar niet aan het gevoel dat de hulpverlening dat niet erkent en gezond gedrag van hem verwacht. Ik snap echt niet waarom de GGZ geen spv’er op die man zet en houdt. Zo iemand heeft de contacten domweg nodig om het niet uit de hand te laten lopen.
En nu mijn gewetenswroeging; zijn gedrag is onacceptabel, dat blijft. Is dit een reden om de deur helemaal voor hem dicht te gooien? Fluitje van een cent, want velen hebben dat gedaan. Maar dat is zo makkelijk. Ik verwacht de komende jaren een stevige toestroom van deze klanten richting maatschappelijk werk. Hoe moeten wij hiermee omgaan? Ik vind het een lastige. En natuurlijk weet ik dat deze mensen in principe elders horen. Maar ja, als er desondanks niets gebeurt met deze mensen wat heb je dan aan principes. Moeten wij ons dan ook maar omdraaien? Zeg het maar.
Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.
Ik heb geen oplossingen maar de situatie doe mij denken aan een cliënte die ik in een activeringstraject had. Haar 4 kinderen waren uit huis geplaatst, ze had met alle instanties ruzie en overal liep het mis. Zo’n kruidje-roer-me-niet.
Na een kort traject werd zij coöperatief en na langere tijd kwamen haar jongste kind weer bij haar wonen. Ik vroeg haar wat er gebeurd was. Haar antwoord ontroerde me:”jullie behandelde me als mens”.
Misschien kan een netwerkoverleg van betrokken professionals en familie om in gezamenlijkheid te overleggen welke steun hij nodig heeft en wie dat kan bieden een bruggetje slaan. Ik heb de indruk dat jij al een begin hebt gemaakt.
Hoi,
Erg herkenbaar wat je beschrijft. Ook dat de GGZ hem niet verder begeleidt steekt mij altijd. Met alleen een gesprekje over medicijnen, schiet het natuurlijk niet op en is meneer ook niet geholpen.
Meneer woont nu zelfstandig en is schizofreen. Als hij juist bij regelzaakjes hulp wil dan zal ik toch weer overleggen met de GGZ. Want eventueel is de Psychiatrische Thuiszorg een optie of zoiets als community support. Want meneer verdient hulp, maar heeft daar naar mijn idee wel iemand bij nodig die kennis van zaken heeft omtrent schizofrenie.
Ik zal sowieso eens contact opnemen met de psychiater die de ´medicatie-gesprekken´ heeft met meneer. En het probleem bespreken en de gevoelde verantwoordelijkheid letterlijk en figuurlijk te delen. Andere MW-er toe wijzen heeft idd absoluut geen zin.
Heel veel succes! en hoor graag het vervolg
Ik zou hem tijdelijk de toegang ontzeggen. En hem waarschuwen dat zodra hij zich weer misdraagt weer een tijdelijke ontzegging krijgt. Maak die tijdelijkheid kort maar handhaaf!
Laat ook zien dat je met hem begaan bent, door te zeggen dat je hoopt dat je niet tot dit soort maatregelen hoeft over te gaan, maar dat hij het zelf in de hand heeft. Zo voelt hij de medeverantwoordelijkheid die hij heeft in dit verhaal.
Succes!