Tot haar negentiende werd Iene Noorlander misbruikt en mishandeld, door vader én moeder. Het was een moeder van een vriendinnetje die voelde dat er iets niet klopte. Zij liet Iene vaak logeren. ‘Die bezoekjes waren voor mij zo belangrijk. Levensreddend. Daarna kon ik er thuis weer een tijdje tegen.’

Verdrongen herinneringen

Ze vertelt hoe ze als kind alle nare herinneringen van thuis wegdrukte. ‘Als ik thuis vertrok, bleef alle ellende ook thuis. Alleen wanneer ik terug naar huis fietste, kwam dat gevoel weer terug.’ Pas na de geboorte van haar eerste kind liep Noorlander echt vast. Er kwamen verdrongen herinneringen boven, nachtmerries, ze sliep nauwelijks meer. ‘Ik stapte naar een therapeut en zei hem: “Ik geef je een jaar tijd om mij beter te maken”. Het kostte lange tijd om in te zien dat het zo niet werkt. Pas toen ik mezelf open durfde te stellen, kon hij me helpen.’

Negen jaar

In totaal was er negen jaar therapie nodig om ‘te helen.’ Negen jaar om ervoor te zorgen dat het trauma niet meer met haar aan de haal ging. Negen jaar om de controle over haar leven weer terug te krijgen. Die controle, die regie, is volgens Noorlander, die zich als maatschappelijk werker heeft gespecialiseerd in traumaverwerking, essentieel.

Normaal

Slachtoffers van kindermishandeling hebben zich vaak lang zo machteloos gevoeld. Niet voor niets heet haar eigen bedrijf ook Regie-in-eigen-hand. Vanuit haar bedrijf begeleidt ze mensen die kampen met psychische problematiek, vaak voortkomend uit traumatisch ervaringen in hun jeugd. ‘Je ziet dat kinderen vaak denken dat het misbruik of geweld normaal is. Pas langzaam groeit het besef dat dat niet het geval. Ik zag dat bij mijn vriendinnetje thuis. Maar volgens mijn moeder waren wij normaal, anderen niet.’

Geen slachtoffer

Met haar persoonlijke verhaal wil ze slachtoffers én professionals laten zien dat mensen met ernstig trauma zeker kunnen genezen. Ze noemt zichzelf allang geen slachtoffer meer. ‘Maar dat kan alleen met hulp van een goede therapeut, iemand die tijd wil en kan nemen. Ik weet nog zo goed hoe ik me voelde toen ik begon te praten. Over mijn herinneringen, alle details, al mijn angsten, over alles wat er gebeurd was. Dat was zo eng. Ik was gewend om die doos dicht te houden. En ik was doodsbang dat ik het niet zou overleven of compleet zou doordraaien en voor de rest van mijn leven opgenomen moest worden. Maar dat is niet gebeurd. Ik ben gaan praten en daarna voelde ik voor de eerste keer rust. Echte rust. Het was goed.’

Echt verdrietig

Natuurlijk zijn de herinneringen er nog steeds. ‘Ik had gehoopt alles bij de therapeut achter te laten, maar zo werkt het jammer genoeg niet. Je neemt jezelf mee en ik ben nog steeds wel eens echt verdrietig. Maar dat is een heel ander gevoel dan toen. Het overvalt me niet meer.’

Veerkracht

De veerkracht – de oerkracht – van slachtoffers van kindermishandeling is enorm, zegt ze. ‘Mensen kunnen heel veel aan, maar je hebt wel professionele hulp nodig om deze kracht te vinden. Je hebt die hand nodig.’  Het is volgens haar zo belangrijk dat professionals heel goed naar slachtoffers luisteren. ‘Slachtoffers weten vaak zelf heel goed wat ze nodig hebben.’

Vertrouwen

Noorlander vertelt over een zwaar getraumatiseerde cliënt van haar, die zich helemaal gemangeld voelde door het huidige zorgsysteem. ‘Zij had een waslijst van medicijnen voorgeschreven gekregen en niemand wist precies hoe dat kon worden afgebouwd. Maar ze wist zeker dat ze met die medicijnen moest stoppen. Dat heeft ze toen helemaal zelf gedaan en ze is in therapie gegaan. Ze is nu een ander mens.’ En dat is volgens Noorlander precies wat een professional moet doen. ‘Vertrouwen winnen én geven. Het vertrouwen geven dat het goed komt.’

Gevolgen

Noorlander windt zich daarom ook zo op over de bezuinigingen in de GGZ. Over de zorgverzekeraars die bepalen in hoeveel behandelingen iemand zijn trauma heeft verwerkt, over het tekort aan personeel, over jonge onervaren professionals die met zware casuïstiek te maken krijgen. ‘Wat zijn de gevolgen voor al die slachtoffers? De kinderen die nu naar huis fietsen? Het misbruik in mijn jeugd heeft tot mijn negentiende geduurd, daar kun je niet met een paar behandelingen uitkomen.’ De bevlogen hulpverlener maakt zich ook grote zorgen over ‘de tendens om steeds sneller medicatie uit te schrijven’. ‘Met medicijnen verwerk je geen trauma.’

Goede zorg

Goede professionals zijn volgens haar ook de stem van de cliënten. ‘Ze moeten zich binnen de organisatie laten horen wanneer ze niet meer achter de hulp staan die ze kunnen geven. We zien nu dat veel goede professionals voor zichzelf beginnen, Begrijpelijk, maar met als gevolg dat deze goede zorg alleen bereikbaar is voor mensen die het kunnen betalen.’