Het gebeurt niet vaak dat iemand die verkracht is direct naar de politie gaat. Slachtoffers zijn bang dat ze niet worden geloofd, te horen krijgen dat het misschien wel hun eigen schuld was of dat de dader wraak neemt als hij erachter komt. En dan is het ook nog eens gewoon heel vervelend om over de verkrachting te moeten vertellen. De meeste slachtoffers die Hans Berghout, chef zedenzaken bij de Politie Utrecht, voor het eerst ziet, hebben al een heel traject achter de rug. Pas als ze minder bang zijn voor de dader, mensen om hen heen deelgenoot hebben gemaakt en zich gesterkt voelen, durven ze het aan om naar de politie te gaan, soms als laatste stap om het trauma te verwerken.
Met iedereen die zich als slachtoffer meldt, gaan de zedenagenten van de Politie Utrecht een oriënterend gesprek aan. Berghout: ‘Hierin richten we ons voornamelijk op de vraag of er een strafbaar feit gepleegd is en zo ja, welk feit dat is. Zodra daar duidelijkheid over is, lichten we het slachtoffer in over juridische mogelijkheden en gevolgen als hij of zij besluit om aangifte te doen. Ook hulpverlening komt altijd ter sprake. We verwijzen iedereen door naar de stichting Slachtofferhulp en afhankelijk van de situatie en wat het slachtoffer zelf wil, kijken we of het zinvol is om door te verwijzen naar hulpverlening. Wil zij of hij dat we de dader opsporen en is zij of hij bereid zich lichamelijk te laten onderzoeken, dan gaan we samen naar het UMC voor forensisch onderzoek. Het ziekenhuis heeft daarvoor geen vaste ruimte, dus soms duurt het even voordat het onderzoek kan beginnen.’
Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 9, september 2011.
Bron: Foto: Stock.xchng
