Door Alexandra Swees – ‘Een groot aantal zorgaanbieders heeft zijn verantwoordelijkheid genomen om het wooncomfort van de cliënten te verbeteren. Anderen tonen die bereidheid ook, maar hebben meer tijd nodig’, schrijft Bussemaker. Ook merkte de staatssecretaris terughoudendheid op bij 120 instellingen. Deze zijn inmiddels aangesproken op het gebrek aan voortgang. De terughoudendheid wordt, naast de huidige economische malaise, vooral ingegeven door de vele beleidswijzigingen die in de langdurige zorg aan de orde zijn, aldus Bussemaker.
Afbouwen
Sinds 1998 loopt er een traject waarbij zorghuizen en gehandicapteninstellingen de meerbedskamers moeten afbouwen. Het ministerie van VWS heeft besloten dat deze kamers voor 2010 vervangen moeten worden door (splitsbare) tweepersoonskamers. In 1998 waren er in de zorginstellingen 27.665 meerbedskamers. In mei van dit jaar lag dat aantal op 8.789.
Sanitair
In de gehandicaptensector schoten de instellingen vooral tekort op het gebied van het sanitair, de groepsgroottes en te kleine eenpersoonskamers. Ook in deze sector is een traject gestart om het wooncomfort van cliënten te verbeteren. De woongebouwen die onvoldoende en zelfs ruim onvoldoende scoorden, komen vooral voor bij grootschalige instellingen, aldus Bussemaker in haar brief. Op dit moment voldoen er in de gehandicaptenzorg nog 4.830 plaatsen niet aan de kwaliteitseisen.
Geen clementie
Bussemaker is bereid de instellingen die al plannen hebben om de meerbedskamers te verbouwen extra tijd te geven. Zij stelt 160 miljoen euro beschikbaar om voor 2011 de doelstellingen te halen. Voor degenen die nog geen aanstalten hebben gemaakt, heeft de staatssecretaris geen clementie meer. Weigeren zij mee te werken, dan besluit ze tot bestuursdwang of legt een dwangsom op. In het uiterste geval kan het weigeren tot aanpassen leiden tot intrekking van de toelating.
Meer weten? Lees dan ook de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Daarvoor kunt u zich
Bron: Foto: ANP/Phil Nijhuis
Ik ben een grote voorstander van privacy en werkzaam in een verpleeghuis met eenpersoonskamers. Een mooi, nieuw huis. Ruim opgezet met lounges als ontmoetingsplaatsen, eigen voordeurbel en automatische deuropener, badkamer en keuken. Wanneer ik over mijn afdeling loop vallen mij een paar dingen op. Van de 30 voordeuren staan er altijd ongeveer 10 open. Bij 30% van onze bewoners kan dus iedereen die langs loopt zo in de woonkamer kijken. Deze mensen kiezen er zelf voor een deel van hun privacy te delen met de buitenwereld. Als ik de bewoners vraag hoe ze het wonen hier vinden, dan zijn de meesten dik tevreden. Maar er zijn er ook altijd een aantal die aangeven dat het zo ongezellig is; je ziet zo weinig mensen. En in de lounges zitten weer teveel mensen.. Sommigen geven letterlijk aan behoefte te hebben aan een kamergenoot.
Dit wetende denk ik dat we proberen goed te doen voor onze ouderen, alleen vergeten we een keuzemogelijkheid in de bouwen.. Wederom wordt er voor een minderheid bepaald hoe hun woon/leefomstandigheden zijn. Ik pleit voor de mix, voor een percentage tweepersoonskamers vanuit het oogpunt keuzevrijheid.
Voor degenen die nog geen aanstalten hebben gemaakt, heeft de staatssecretaris geen clementie meer. Weigeren zij mee te werken, dan besluit ze tot bestuursdwang of legt een dwangsom op. In het uiterste geval kan het weigeren tot aanpassen leiden tot intrekking van de toelating.
En daar is de cliënt wel bij gebaat ?