Net zoals gebeurde met het voornemen om de zorgpremie inkomensafhankelijk te maken. De kranten kopten alarmerend dat sommigen duizenden euro’s meer zouden moeten betalen. Iedereen boos, ook velen die de klepel niet wisten te hangen. Met name het VVD-electoraat steigerde, tweeverdieners met een inkomen van 2x modaal, dus € 66.000 per jaar, zouden € 6.500 aan zorgpremie per jaar moeten betalen. Is inderdaad zo’n tien procent van het loon, maar betekent niet bepaald dat er geen brood meer op de plank is.

Het kabinet bond in, de VVD haalde opgelucht adem en de hoerastemming in PvdA-kringen vervloog als sneeuw voor de zon in het opportunisme van de dag. Een beetje belichaamt door Diederik Samsom. De jofele Greenpeace-actievoerder in hemdsmouwen van weleer is geëvolueerd tot een sprekende pop in maatkostuum. Dat moet toch ergens wringen?
Met dat alles is er een grote groep mensen die niet weet wat opportunisme is. Die zich niet weet te  organiseren, die geen idee heeft hoe te protesteren. Iedere professional werkzaam in de zorg- en welzijnsector weet waarop ik doel. Het zijn de mensen die nergens om vragen; die (aanvankelijk) geen beroep doen op voorzieningen waarop zij recht hebben. Terwijl zij die juist het hardst nodig hebben. Te vinden in kringen van mensen met lage inkomens: ouderen, mindervaliden, allochtonen en langdurig werklozen (die dat echt niet zijn uit vrije wil).

Al dat gekrakeel en kontengedraai in de hogere échalons van de maatschappij gaat aan hen voorbij. Zij zullen onverminderd hard worden getroffen door inkomens- en koopkrachtdaling en door de bezuinigingen op bijvoorbeeld thuiszorg, buurthuizen en welzijnswerk. Je kan voortvarend roepen om ‘eigen kracht’, ‘solidariteit’ en ‘medeburgerschap’ maar daarmee is het er nog niet. Ik hoop dat we in 2013 hun stem meer zullen horen. En dat er serieus naar zal worden geluisterd.

Lees hier meer over het Zorg + Welzijn magazine december 2012