Daarmee heeft ze meteen het eerste aangrijpingspunt te pakken voor het doorbreken van generatiearmoede: ‘Mensen die in armoede leven, worden vaak onterecht geframed als zielig. Het zijn juist slimme, getalenteerde mensen. Ze zijn het gewend om niet veel geld te hebben en moeten daarom creatief en oplossingsgericht zijn. Ze laten zich niet snel uit het veld slaan en staan vaak ook nog voor anderen klaar. Hun grootouders en ouders leefden ook op die manier en dat ze in armoede leven, ervaren ze lang niet allemaal zo.’

Is er dan eigenlijk wel een probleem, kun je je afvragen. Pol vindt dat wel een terechte vraag, zeker omdat best veel mensen verandering van de situatie in eerste instantie helemaal niet nodig vinden. Maar in dat ‘in eerste instantie’ schuilt meteen wel een haakje om iets aan op te hangen. ‘Het betekent dus dat je als hulpverlener een lange adem nodig hebt. Als je maar lang genoeg blijft staan, zie je dat er toch wat dingen kunnen gaan schuiven.’

En dat is een belangrijke stap, het besef dat het ook anders kan. Als er kinderen in een gezin zijn, is dat vaak de crux, weet Pol. ‘Elke ouder wil het beste voor zijn kind. Daar liggen kansen. Als we als sociaal werker duidelijk kunnen maken dat hun kinderen meer mogelijkheden kunnen krijgen, raak je ze vaak wel.’