Ze konden er letterlijk niet van slapen. De verhuizing uit het buurtje waar ze ruim veertig jaar woonden, beheerste de dagen én nachten van het echtpaar uit de Kampense Hanzewijk. Een groot deel van hun 85-jarige leven had zich afgespeeld in de wijk. Verhuizen was een moetje, want het huis waarin ze woonden, stond op de nominatie om te worden gesloopt. Maar zij wilden niet weg. Voor geen goud.
Reindert Meenderink, vrijwilliger bij het project het Luisterend Oor, werd niet meteen met open armen ontvangen. Eerder was al een andere vrijwilliger door het echtpaar weggestuurd. ‘Die kwam niet eens binnen. Ze vroegen zich ook bij mij af wat ik eigenlijk kwam doen. Toevallig had één van hun dochters op de school gezeten waar ik werkte. Dat brak het ijs. Want niet alle ouderen beseffen meteen dat het zin heeft dat er iemand naar ze komt luisteren, zónder hun problemen te willen oplossen.’

Presentiebenadering
En dát is nu net de kern van Het Luisterend Oor, zegt ouderenadviseur Joke Buter van Stichting Welzijn Senioren Kampen. Het project werkt volgens de presentiebenadering van Andries Baart, waarbij aandacht centraal staat. ‘Bij een grote ramp staan er meteen allemaal hulpverleners klaar. Maar in de beleving van een ouder echtpaar is zo’n verhuizing óók een ramp.’ Maar het is dus nadrukkelijk niet de bedoeling dat vrijwilligers adviezen geven, problemen oplossen of een andere woning proberen te vinden. ‘Ze worden getraind om puur een luisterend oor te bieden,’ benadrukt Buter.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nummer 5, mei 2010.