‘Psychiatrische moeders en alcoholverslaafde vaders komen ook niet langs

voor advies van het Centrum voor Jeugd en Gezin als ze kinderen willen gaan

verwekken.’ Hans Nieukerke schiet even uit zijn slof als hem de vraag wordt

voorgelegd of de laagdrempelige en opvoedingsondersteunende ouder- en kindcentra

de meest problematische ouders wel bereiken.

Zijn woordenstroom stokt even als hij zich realiseert wat hij zegt, maar

dan gaat hij onverdroten voort met zijn pleidooi: ‘Weet wel dat veel van de

kinderen die wij in de zorg hebben bij dit soort gezinnen opgroeit. Laten we de

discussie over wie geen kinderen zou moeten krijgen dan maar eens voeren in

plaats van de problemen alleen maar bij de hulpverlening neer te leggen.’

De voorzitter van de branche Jeugdzorg van de Maatschappelijke Ondernemers

Groep weet waarover hij praat. Nieukerke is getergd door de voortdurende aanval

op de jeugdzorg als er weer eens een kind is overleden na mishandeling. Als

directeur van de Hoenderloo Groep, een instelling voor jongeren die niet meer

thuis kunnen wonen, weet hij precies wat er zich in problematische gezinnen kan

afspelen.

Nieukerke vindt dat de discussie over of bepaalde groepen cliënten wel of

niet kinderen moeten krijgen, op dit moment onvoldoende wordt gevoerd. ‘Ik hoor

hulpverleners uit de psychiatrie zeggen: “Je zou dat gesprek met cliënten

eigenlijk wel aan moeten gaan.” Het gebeurt dus niet. Waarom? We doen toch ook

aan verplichte medicatie?’

Het gehele artikel is te lezen in Zorg + Welzijn Magazine 1, januari

2007. Drie maanden na publicatie wordt het op de website geplaatst.