Haar jongste zoon was drie jaar oud toen ze voor de eerste keer oogcontact met hem had. ‘Dat was een heel emotioneel moment’ vertelt Saskia Buma. ‘We rolden over elkaar op een trampoline in de tuin. De prikkel van mama, die een beetje zwaar is en op hem lag, deed hem goed. Voor de eerste keer in zijn leven keek hij me aan en begon tegen me te lachen. Ik dacht: zo simpel is het dus!’

Buma’s jongste zoon (nu tien jaar oud), is evenals haar oudste zoon (vijftien jaar) autistisch. Veel van deze kinderen leven in hun eigen wereldje, het is moeilijk om contact met ze te krijgen. Dat het Buma op de trampoline in de tuin wel lukte, wijt ze aan de diepe druk die ze haar zoon op dat moment met haar eigen lichaam gaf. ‘Veel kinderen met autisme zitten niet goed in hun lichaam. Dan is het moeilijk om contact te maken. Mijn kind blijkt, net als veel andere kinderen met autisme, behoefte te hebben aan diepe druk. Op dat moment gaf ik hem een goede prikkel. Nog steeds vindt hij het fijn om bijvoorbeeld onder veel kussens te liggen.’

Gevangenis
Het gesprek met Buma vindt plaats in het Raeger Autismecentrum in Amsterdam. Buma hielp met de oprichting en is er vestigingsmanager. Op de achtergrond is het gejoel van kinderen te horen, af en toe vliegt er eentje de spreekkamer binnen. In het centrum wordt begeleiding geboden aan kinderen met autisme van 3 tot en met 12 jaar. Het zijn allemaal kinderen die op een gewone school en ook op het Speciaal Onderwijs niet te handhaven zijn. Vaak kunnen ze nergens naar toe en komen ze thuis te zitten. Buma weet er alles van, met haar beide zoons ging ze dezelfde weg.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nr 4, april 2012.