Lees hier meer blogs van Dik Hooimeijer >>

Het biedt namelijk uitstekende handvaten voor toekomstig welzijnsbeleid. De publicatie daagt uit tot strategisch denken en handelen en sluit uitstekend aan op de ontwikkeling ‘Welzijn nieuwe stijl’, die is ingezet door voormalig staatssecretaris Bussemaker.

Ons welzijnswerk staat onder druk door bezuinigingen, waardoor we ons moeten heroriënteren en keuzes moeten maken.

Ik moet eerlijk zeggen: het werd hoog tijd. Als we zien hoe in de loop der jaren fragmentatie is ontstaan in het brede palet van welzijnswerk, ontstaat bij mij het schaamrood op de kaken. We hebben er een zooitje van gemaakt. Die fragmentatie is slecht voor mensen die onderaan de samenleving bungelen. De groep die juist de ondersteuning en vertrouwen van het welzijnswerk nodig heeft. Een voorbeeld: een jonge vrouw van 27 jaar, werkloos, twee kinderen van twee verschillende vaders die uit beeld zijn, zwanger van een nieuw vriendje met een licht criminele achtergrond. Zij kan hulp krijgen van een bijstandsambtenaar, re-integratiemedewerker, schuldhulpverlener, consultatiebureau, huisarts, schoolarts, wijkagent, jeugdzorgmedewerker, opvoedingsondersteuner, schoolmaatschappelijk werker, AMW’er en een buurthuismedewerker. En eigenlijk past ze in geen enkel hokje van deze instellingen. Als het mee zit hebben een aantal periodiek overleg over haar. De vraag is of deze jonge vrouw zich begrepen en geholpen voelt. De kans is groter dat ze teleurgesteld raakt en zich terugtrekt om vervolgens als zorgwekkende zorgmijder door het leven te gaan.

Deels wordt deze chaos veroorzaakt door de projectencarrousel die in de sector is ontstaan met weer nieuwe rollen en functies. Dat moeten wij niet willen en ik denk dat de eerste lijn hier iets mee moet. Temeer daar ik van mening ben dat het lokale welzijnswerk zich veel meer moet richten op sociale stijging van onze klanten. En juist deze klanten lijken vaak verdacht veel op bovenstaand voorbeeld. Onze sector ondersteunt mensen die het niet altijd snappen, niet altijd in de hokjes van de instellingen passen en oh zo gevoelig zijn voor vertrouwen en wantrouwen. Juist deze groep heeft het vertrouwen en de bescherming nodig van wat de publicatie noemt ‘de frontlijnmedewerker’. Met die term sta je als agoog vóór je klant. Op dit vlak raakt de publicatie nadrukkelijk Welzijn nieuwe stijl als het gaat om de agogische ruimte, of beter gezegd, de discretionaire ruimte van de agoog. Deze agoog staat als het ware voor de klant en laat verder niemand toe, die niet in staat is een probleem op te lossen. Het betekent ook dat de huidige eerstelijns agoog bredere kennis moet hebben, een specialistische generalist. Eén iemand die het vertrouwen terugwint, het vertrouwen geeft en bereidt is over grenzen te gaan. Iemand die onderhandeld met andere instellingen en organisaties om problemen daadwerkelijk op te lossen. Feitelijk iemand die ervoor zorgt dat alle kleine hokjes voor zijn of haar klant één groot hok worden.

Dit betekent dat bestuurders hierop strategisch gaan inzetten, directeuren interne voorwaarden creëren om ook werkelijk aan de slag te kunnen, managers hun agogen coachen en stimuleren om die ruimte volledig te benutten en agogen die elkaar stimuleren en ondersteunen in het bewegen binnen die ruimte. Hiermee neemt het eerstelijns welzijnswerk een fundamentele en structurele positie in en wordt daarmee ook minder afhankelijk van de projectfinancieringen.

Dik Hooimeijer (1954) is binnen Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag en Zoetermeer, onder meer verantwoordelijk voor Marketing, Innovatie en Projecten. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is welzijn te weinig innovatief en speelt het niet in op de tijdgeest.