‘Met de handen op de rug’ helpt Joke haar cliënten in hun eigen woning met uiteenlopende hulpvragen zoals budgetteren, begeleiden naar voorzieningen, post doornemen/ordenen, formulieren aanvragen/invullen, instanties bellen. Uiteindelijk moet de cliënt weer helemaal op eigen benen kunnen staan.

Hoe ziet je gemiddelde werkdag eruit?
‘Ik sta vaak om 8:30 bij de eerste cliënt op de stoep. Afhankelijk van de hulpvraag hebben sommigen mensen 2 uur ondersteuning nodig, anderen 4 uur. Dat kan hulp op allerlei gebieden betreffen bijvoorbeeld op administratief of sociaal gebied, of hele praktische taken. Als ik daar ben, doe ik die dingen waar de cliënt die dag hulp bij nodig heeft. De afspraken daarover liggen vast in het werkplan dat samen met de cliënt wordt gemaakt door de wooncoördinator. In mijn functie als woonondersteuner voer ik het plan dan uit. Als er bijvoorbeeld een uitkering aangevraagd moet worden, dan doen we dat. Soms kom ik alleen een praatje maken. Dat kan ook in het werkplan staan, bijvoorbeeld als iemand erg getraumatiseerd is. Naast het maken van een praatje, probeer ik ook zoveel mogelijk mensen uit de omgeving van de cliënt te betrekken. Cliënten denken vaak dat ze geen sociaal netwerk hebben, maar vaak hebben ze dat wel.
Soms werk ik ’s avonds. Want als cliënten overdag werken, ga ik er pas na hun werktijd heen. Werken gaat voor en als woonondersteuner passen wij ons aan de cliënt aan. Het kan dus zijn dat ik dan rond 19:30uur klaar ben.’

Wanneer kijk je tevreden terug op je dag?
‘Ik ben een heel positief mens, ik kijk eigenlijk op elke dag tevreden terug. Ik heb gelukkig heel weinig cliënten die zich niet aan de afspraken houden. Ik ben zelf  altijd op tijd en ik merk dat cliënten dat overnemen. Als ik aankom, staat de deur vaak al open en de koffie is klaar. Het is mooi als ik op een dag alles bereik wat er die dag moet gebeuren volgens de planning. Ik begeleid met de handen op de rug. Moet er gebeld worden? Dan zet ik de telefoon op speaker zodat we het samen kunnen doen. Formulieren laat ik de cliënt zelf invullen terwijl ik toekijk. Dan zie je de opluchting, zo van: ‘ik word geholpen, maar ik leer er ook iets van’. En als iemand zo na 1 of 2 jaar weer alles zelfstandig kan en we kunnen afscheid nemen… dat is echt een hoogtepunt.’

Wat vind je het leukst aan je vak?
‘De diversiteit in de mensen die ik tegenkom en de verschillende problematiek. Hun levensverhaal vind ik vaak zo interessant. Ik ben 59 jaar en ik leer nog elke dag van mijn cliënten. Dat geeft me een enorme kick, daar kan ik echt van genieten.’

Waar krijg je wel eens stress van?
‘Eigenlijk heb ik daar niet veel last meer van.  Dat komt omdat ik de afgelopen jaren geleerd heb om goed te plannen. En als ik toch onverwachts merk dat ik tijd tekort kom, bel ik de cliënt op dat ik ietsje later ben. Want stress breng ik over op een cliënt. En ik doe het voor behoud van mezelf, dat leer je wel na 40 jaar in de zorg. Loslaten, dat vind ik ook heel belangrijk. Een situatie moet echt heel heftig zijn, wil ik het mee naar huis nemen. Gelukkig werk ik in een heel fijn open team waarin iedereen zijn verhaal kwijt kan.

Dit beroep is geschikt voor iemand die …
‘ … respect heeft voor een ander en die een ander echt in zijn waarde laat. Hij moet met stress om kunnen gaan, veel geduld hebben, zich kunnen inleven in de ander, coöperatief kunnen zijn maar ook praktisch en flexibel. Een hele waslijst dus. Als je zelf vanuit eigen ervaring mee kunt praten, kan dat ook positief zijn. Een cliënt voelt dat en kan zich daardoor beter begrepen voelen.