Geweld en agressie hebben vijftig jaar lang zijn leven bepaald, zegt Haring. In 2013 ging hij helemaal door het lint en werd hij door de politie voor de ogen van zijn zesjarige zoon in de boeien geslagen. ‘Ik wist niet meer wat ik deed. Pas wanneer de rust was teruggekeerd, zag ik wat ik allemaal had aangericht. Ik was echt een monster.’

Iedereen was bang

Haring, die al op zijn vijfde in een kindertehuis terecht kwam, leerde al op jonge leeftijd hoe hij van zich af kon slaan. De agressie bleef groeien en later moesten zijn vrouw en kinderen het ook ontgelden. ‘Iedereen was bang voor me. Ik leefde echt van dag tot dag. Ik zag geen mensen meer maar schimmen als ik boos was, objecten die uitgeschakeld moesten worden. Als ik zo was doorgegaan, had ik op een dag iemand vermoord.’

Impact

Haring weet hoeveel impact zijn woorden kunnen maken, zeker ook bij slachtoffers van huiselijk geweld. Ook zijn podcast ‘Ik sla mijn vrouw’ die eind oktober door Omroep Brabant werd uitgezonden, riep veel reacties op. ‘Ik praat niets goed wat ik heb gedaan. Maar we kunnen huiselijk geweld niet oplossen zonder aandacht voor de plegers. Ze zijn nu vaak het sluitstuk. Maar er zijn jaarlijks zo’n 110.000 plegers, zij zorgen voor ruim 220.000 volwassen slachtoffers en 119.000 kindermishandelingen.’

Zet me vast

Haring bedoelt maar, genoeg reden om in te zetten op vroegtijdig signalering en goede nazorg voor plegers. ‘Het taboe is zo groot. Niemand gaat vertellen dat hij wel eens zijn vrouw of kinderen afslaat.’ Het ontbreekt in Nederland nog steeds aan een effectieve daderaanpak, klinkt het. Dat merkte hij zelf jaren terug ook. ‘De politie is bij ons vaak aan de deur geweest, maar het was dan net niet erg genoeg om me op te pakken. Ik ben zelf ook naar het politiebureau gestapt. “Zet me vast, ik ben een gevaar voor mezelf en voor anderen”, heb ik ze verteld, maar ik werd weggestuurd met het telefoonnummer van Korrelatie. Maar wat moet je daarmee wanneer de stoom uit je oren komt?’

Terugval

De Brabander kwam uiteindelijk terecht bij een lotgenotengroep in Eindhoven. ‘Daar ontdekte ik dat er nog meer mannen waren zoals ik.’ Later veroordeelde de rechter hem onder meer tot een verplichte behandeling. Dat bleek zijn redding. ‘Mijn hele leven werd geanalyseerd. Maar geloof me, ook na twee jaar van intensieve behandeling was het gevaar voor een terugval nog heel groot.  Toch bleek echte nazorg er niet te zijn. En als je nergens terecht kan met je verhaal, dan kun je erop wachten dat het weer mis gaat.’

Zelfhulpgroep

Reden voor Haring om in 2016 – in overleg met zijn behandelaar – in Eindhoven de zelfhulpgroep Agressie en daarna? te beginnen. ‘Ik had een inloop georganiseerd en langzaam kwamen ze binnen. Plegers, slachtoffers.’ De groep bleek een succes. Slachtoffers en daders kunnen hem via de chatfunctie op de site ook ’s avonds bereiken. ‘Soms gaat het om radeloze lotgenoten. Luisteren is juist dan belangrijk. Ik laat mensen gewoon hun verhaal doen en dat is vaak genoeg.’ Waar nodig gaan we lokaal op zoek naar professionele hulp.

Signaleringsplan

Elke pleger van huiselijk geweld heeft volgens hem na behandeling een vast maatje nodig. ‘Iemand die je kunt bellen, appen, wanneer het even niet meer gaat. De spiraal van agressie doorbreek je niet zomaar.’ Zelf heeft hij veel baat gehad bij het schrijven van een uitgebreid signaleringsplan. ‘Wat gebeurt er met me wanneer ik boos word? Wat zijn mijn gedachten, signalen, gedrag? Ik heb me zelf hiervoor helemaal ontleed en dat helpt echt.’

Transparant

Langzaam ziet hij de aandacht voor een plegeraanpak groeien. ‘Stapje voor stapje. Veel hangt ook af van de professional in kwestie. Ze moeten vooral oprecht, eerlijk en transparant zijn. Wat kunnen ze doen, wat niet? De meeste plegers vertrouwen helemaal niemand.’

Cirkel doorbreken

Inmiddels is Haring lid van de Spiegelgroep van het landelijk programma Geweld hoort nergens thuis van het ministerie van VWS, vanaf 2020 gaat hij zijn ervaring inzetten bij ‘De cirkel is rond’, een groep van ervaringsdeskundigen die door Veilig Thuis Breda wordt ingezet bij moeilijke casuïstiek. ‘Juist om die cirkel van geweld te doorbreken. Ik hoop dat we zover kunnen komen dat ook plegers aan zichzelf willen gaan werken.’

Niet alleen

Mensen kunnen veranderen, zegt Haring. ‘Daar ben ik bewijs van. Maar makkelijk is het niet en je kunt het echt niet alleen.’