Door Ephraïm Patty – De afgelopen tien jaar was hij vooral actief in kunst en cultuur. ‘Maar daar liep ik vast omdat ik autodidact ben’, vertelt Romeo Gambier. ‘Uiteindelijk hangt alles van contacten af. Bovendien heb ik geen academische achtergrond. Eerst was ik met muziek bezig. Vanuit het dj’en is dat doorgegroeid naar proza schrijven, vaak in de vorm van manifesten. Daarnaast heb ik een toneelstuk geschreven, les gegeven en in artistieke films gespeeld. Ik merkte dat ik steeds naar jongeren toetrok en soms bewust, soms onbewust een coachende rol vervulde. Sommige jongens heb ik van het straatniveau opgebracht tot artiesten die worden gevraagd voor culturele podia. Neem bijvoorbeeld Gary Mendes. Die bereikte in 2006 onder zijn artiestennaam GMB de tweede plaats bij de Grote Prijs van Nederland.’

Geen plek
‘Het beeld van jongeren die op straat hangen is negatief. Maar mensen vergissen zich vaak: ze hangen niet op straat om anderen te ergeren. En in hun ogen zijn ze ook niet irritant. Vaak hebben ze verder ook geen plek. Buurthuizen worden vandaag de dag bij bosjes gesloten.

Het heeft een tijdje geduurd eer ik de knoop doorhakte om een opleiding te volgen tot pedagogisch medewerker. Niet dat ik twijfelde. Ik hikte vooral tegen het schoolsysteem aan, dat staat mij totaal tegen. Ik was zelf een drop-out op de middelbare school. Daarna heb ik wel veel opgepikt in mijn tijd bij de commando’s. Ik voel me nu geroepen om jongeren te behoeden voor problemen waar ik vroeger op ben gestuit. Het heeft zeker meerwaarde in dit werk als je ervaringsdeskundige bent. Ik heb als jongere twee jaar op straat geleefd en weet hoe het is om te worden uitgekotst en nagewezen door de maatschappij. En dat ik van Surinaamse komaf ben, kan bij allochtone jongeren wel eens in mijn voordeel werken. Heel bot gezegd: ze nemen meer van mij aan dan van een hoger opgeleide autochtoon uit de polder die alleen via Bill Cosby, The Fresh Prince en Zwarte Piet in aanraking is gekomen met donkere mensen.’

Afgrond
‘Soms kan ik me er over opwinden dat mensen zich niet willen laten redden. Je moet het zo zien: als je aan de rand van een afgrond hangt en iemand steekt zijn hand uit, dan moet je zelf wel die hand pakken. Je merkt ook wel dat jongeren je testen. Het is belangrijk om dan rustig tot tien te tellen.

Lees verder in Zorg + Welzijn Magazine nummer 6, juni 2009.

Bron: Foto: Claudia Kamergorodski