Inge de Bruijn leverde een tijdje geleden ongebruikte beautyproducten in bij een schoonheidsspecialiste in Rotterdam. Die had er een goede bestemming voor: een blijf-van-mijn-lijfhuis. ‘Toen ik mijn spullen kwam brengen, vroeg ik of ik mee mocht als ze de producten zouden bezorgen. Eenmaal in dat blijf-van-mijn-lijfhuis vroegen de vrouwen die me zagen zich af: wat doet zíj nou hier? Ik legde uit dat ik als kind ook in zo’n huis had gezeten. Dat gaf hen hoop. Blijkbaar kun je toch best iets van je leven maken als je hier hebt gewoond, zag ik hen denken. Ik voelde dat deze vrouwen me als hun gelijke zagen.’

Op een slaapzaal

Inge groeide op in een groot huis met twee auto’s voor de deur en drie paarden in de wei. Van de buitenkant leek er niets aan de hand. Toch was haar thuissituatie onveilig. Ze wil niet te veel uitweiden over wat er allemaal is gebeurd. ‘Het komt erop neer dat mijn vader dronk en losse handjes had. Mijn moeder wilde dat niet meer voor mijn zussen, broer en mij. Op een dag zijn we gevlucht naar een blijf-van-mijn-lijfhuis. Ik was pas acht, maar kan me dat moment nog precies herinneren. Toen we ons huis verlieten, hadden we alleen de kleren bij ons die we droegen.’

In het blijf-van-mijn-lijfhuis sliepen ze op een slaapzaal in stapelbedden. ‘Er was geen enkele privacy. Tegenwoordig ziet zo’n huis er meestal heel anders uit. In het huis dat ik nu bezocht, had elk gezin een eigen appartementje met een kitchenette, veel beter eigenlijk. Toch heb ik geen slechte herinneringen aan die tijd. Ik kwam op een plek terecht waar ik me veilig voelde. De andere moeders en kinderen die er woonden, hadden hetzelfde meegemaakt als wij. En de begeleidsters waren super lief. Een van hen is een dikke vriendin van mijn moeder geworden, haar zie ik nog steeds. We hebben er anderhalf jaar gewoond, daarna kregen we een eigen huis. Met mijn vader hadden we geen contact meer. We vieren nog elk jaar de dag dat we mijn vader verlieten. Op die “eenoudergezindag” zetten we mijn moeder in het zonnetje.’

Je hebt veel bewondering voor je moeder, vertel je vaak in interviews.

‘Ze verdient een standbeeld, zeg ik weleens. We hadden niet veel geld toen we uit het blijf-van-mijn-lijfhuis kwamen. Mijn vader betaalde geen alimentatie voor ons. Maar mijn moeder heeft het fantastisch gedaan. In je eentje vier kinderen opvoeden, is niet makkelijk. Ze nam de rol van moeder én vader op zich. Bovendien vond ze de moed om mijn vader te verlaten. Al was er sprake van huiselijk geweld, weggaan bij je man was veertig jaar geleden nog niet zo eenvoudig. Toen besefte ik dat niet zo, maar naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer respect voor mijn moeder. Geef nooit op – dat is iets wat mijn moeder me heeft geleerd. Mijn doorzettingsvermogen om hard te trainen heb ik ook beslist van haar.’

Heb je er last van gehad dat je vader uit beeld was?

‘Ieder kind heeft twee ouders nodig, zeg ik altijd. Toch hebben mijn zusjes, broer en ik ons nooit zielig gevoeld. We hadden immers elkaar. Met klasgenootjes sprak ik liever niet over onze thuissituatie. Als ik hen hoorde klagen over hun vader, dacht ik altijd: wees blij dat je een vader hébt. Verder had ik een belangrijke uitlaatklep: het sporten. Mijn zusjes, broer en ik zaten alle vier bij dezelfde zwemclub – allemaal deden we aan zwemmen of waterpolo. Bijna elke ochtend ging ik naar zwemtraining en na school weer. Jarenlang zat ik in een zwembubbel en hield ik me niet zo bezig met mijn vader. Mijn doel was om de beste van de wereld te worden. Pas veel later kreeg ik er meer last van dat er geen vaderfiguur in mijn leven bestond. Niet zozeer tijdens mijn zwemcarrière, maar vooral in relaties liep ik ertegenaan. Daar wil ik verder niet te veel over kwijt, maar ik heb door mijn vader niet echt een goed voorbeeld gekregen van een relatie. Ik herinner me nog dat hij heel onaardig deed tegen mijn moeder.’