Pro
‘Ik zie de noodzaak van Welzijn Nieuwe Stijl wel. Vooral door de invoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning is de urgentie bij beleidsmakers toegenomen voor een herbezinning op wat welzijnswerk vermag. De afgelopen jaren deden steeds meer mensen een beroep op de AWBZ, waardoor die onbetaalbaar dreigt te worden. Vandaar dat er steeds meer stemmen opgaan om mensen zelf meer verantwoordelijk te maken voor hun welbevinden. Waar het maar enigszins kan, moeten mensen hun eigen netwerk aanspreken voor hulp en ondersteuning. Inhoudelijk kan ik goed met die gedachte meegaan. Mensen worden ook gelukkiger als ze zelf aan het stuur zitten. En bovendien helpen mensen graag anderen. Waar je natuurlijk wel altijd op bedacht moet zijn, is dat niet iedereen de vaardigheden in huis heeft om het voor zichzelf te regelen. Dus moet je wel een vangnet voor kwetsbare mensen inbouwen. Alles staat of valt met de mate waarin mensen kunnen terugvallen op professionele ondersteuning. Een mooie illustratie van Welzijn Nieuwe Stijl is een mevrouw die zich meldt voor tafeltje-dek-je. Bij doorvragen – want je gaat op zoek naar de vraag achter de vraag – blijkt dat ze feitelijk behoorlijk eenzaam is. Een maaltijd aan huis bezorgen is voor haar niet echt een oplossing. Beter is het om haar te motiveren samen met anderen in het buurthuis een maaltijd te bereiden.’
Herma de Ruigh, senior adviseur Axion, Flevoland
Contra
‘Ik vind dat gedoe met Welzijn Nieuwe Stijl nogal overdreven. Alsof er zoiets als welzijn oude stijl zou bestaan. Al die dingen die nu als nieuw worden gepresenteerd – vraaggerichtheid en van de eigen kracht van burgers uitgaan – leren studenten al in het tweede jaar van hun opleiding. Zo wordt al jarenlang in de dagelijkse praktijk van het welzijnswerk gewerkt. Het spreekt toch voor zich dat je moet oppassen teveel voor mensen te denken en hen te veel uit handen te nemen. Dat is nu eenmaal het klassieke risico in het welzijnswerk.
Bovendien leidt de term Welzijn Nieuwe Stijl af van waar het feitelijk om gaat. Wat we zien is dat het welzijn op landelijk politiek niveau gefragmenteerd is over ik-weet-niet-hoeveel ministeries. Van VWS en Jeugd en Gezin tot het ministerie van Wonen, Wijken en Integratie. De middelen zijn via de Wmo verdeeld over ruim driehonderd gemeenten. Om dan tot meer eenheid van beleid te komen, is een miljoen euro voor experimenten verdeeld over heel Nederland natuurlijk niks. Voor mij is roepen over Welzijn Nieuwe Stijl niets anders dan een enorme diskwalificatie van al die mensen die zich dag in dag uit voor het welzijn van anderen inzetten. Als de politiek echt iets wil doen, geef het welzijnswerk dan werkelijke erkenning en richt een echt ministerie van Welzijn op.’
Willem Verf, directeur Multicultureel Centrum, Leeuwarden
