De voorzittershamer die volgens Joop de Smet speciaal

is aangeschaft voor dit soort projecten ligt inmiddels uitgehamerd op mijn

bureau.

Macht alleen

lijkt niet te werken (zie het verhaal van Joop de Smet in Zorg + Welzijn, 12 oktober 2005

).

Gek is het natuurlijk niet dat de pogingen om landelijk welzijnsinformatie

te verzamelen over een gedecentraliseerd beleid praktisch allemaal

mislukken.

Decentraal beleid

Als het er op aan komt heeft niemand iets te zeggen. VWS niet omdat het om

gedecentraliseerd en interdepartementaal beleid gaat, de VNG niet omdat een

vereniging gemeenten niets kan voorschrijven, de MOgroep niet omdat het een

ledenorganisatie is van marktpartijen en niet de enige brancheorganisatie, het

NIZW niet omdat een kennisinstituut het per definitie van overtuiging moet

hebben.

Bepaald soort gelijk

Daarbij hebben de critici vaak gelijk. Wethouder

Hamming (de TRILL-groep uit Tilburg e.o.) had gelijk dat hij meer resultaat-

en effectmeting wilde en de marktpartijen hadden gelijk toen zij bezwaar maakten

tegen één centraal registratiesysteem. Ook de inhoudelijke critici hebben gelijk

wanneer ze wat schamperen over de welzijnsdoelen (die had de WRR toch al jaren

geleden vastgesteld) en de WILL-producten. Maar het is wel een bepaald soort

gelijk, waar je al met al niet veel verder mee komt.

VoorspelbaarOok Harry

Weerman heeft gelijk dat het van het grootste belang is dat gemeenten

actief meewerken aan de invoering van het WILL-model en hij heeft het

grootste gelijk om te streven naar samenhang tussen de Wmo-discussie over

monitoring en het WILL-systeem. Natuurlijk is het mooi wanneer de lokale

overheid en de landelijke overheid de handen ineenslaan en alle branches één

nieuw systeem omarmen.

Ruimte voor verantwoordelijkheid

Maar is dat realistisch? Is het niet voorspelbaar dat de verschillen in

verantwoordelijkheden tussen de bestuurslagen, de breedte van de Wmo en de

sectorale verschillen zullen leiden of eigenlijk al hebben geleid tot een

veelheid van instrumenten en registratiesystemen, die allemaal bij elkaar heel

veel informatie kunnen bieden, zolang je maar oog blijft houden voor de

verschillen. Het wordt dan de kunst om landelijk en lokaal richtlijnen te

formuleren die ruimte bieden aan de eigen verantwoordelijkheid van de betrokken

partijen.

Sterke, zelfbewuste sectoren

Iedereen is er bij gebaat bij sterke, zelfbewuste sectoren, die eigentijds

verantwoording afeggen over het resultaat van de met publieke middelen geleverde

diensten. Prima dus als de MOgroep op basis van de door de lokale combinaties

geleverde prestaties en in nauw overleg met de VNG verder werkt aan een model

voor welzijnsinformatie. Het gaat niet aan om de daarbij betrokken spelers

nodeloos te ontmoedigen. Dat is al zo vaak gebeurd en zou ook dit keer inderdaad

alleen maar leiden tot verspilling van belastinggeld.

DoorgaanDoorgaan dus, ook als Harry Weerman daar als

projectleider van WILL anders over denkt. Het gaat nu om WILLskracht. Doorgaan

met de lokale combinaties en met het bottom up denken, al zou ik wat dat laatste

betreft graag willen pleiten voor een opener houding. Soms komt iets moois uit

de hemel en waarom zou je daar geen inspiratie uit putten? Dan kan die

voorzitterhamer gewoon een mooi plekje krijgen, ergens op het bureau van iemand

die hem nog nodig heeft.

Door Jan de Wild (directeur NIZW Sociaal Beleid en lid van

de WILL-regiegroep) in: Zorg + Welzijn Magazine 6, 7 juni 2006.

Zie verder: Zorg +Welzijn Dossier

Welzijnsinformatie