Klijnsma was vorige week een van de aanwezige politici bij de politieke safari, die MEE Noordwest-Holland en VCP (Versterking CliëntenPositie) organiseerde. De organisaties wilden dat politici als Pia Dijkstra (D66), Bram van Liere (Partij voor de Dieren) en Patricia Assmann (CDA) zouden ervaren welke obstakels mensen met een beperking nog steeds tegenkomen in het dagelijkse leven. Voor Klijnsma waren veel van deze obstakels – de toegankelijkheid van het openbaar vervoer en openbare gelegenheden — niet nieuw.
Strandrolstoel
‘Nog steeds zie je dat er in openbare gebouwen geen aangepaste toiletten zijn, of dat je ergens lastig naar binnen kunt gaan. Gelukkig wordt daar de laatste jaren wel veel aan gedaan. Daar waar ik kom, probeer ik altijd de nadruk te leggen op de toegankelijkheid. Ook als wethouder in Den Haag zette ik me daar al voor in. Ik heb bijvoorbeeld de strandrolstoel mogelijk gemaakt. Zo kunnen mensen die moeilijk ter been zijn ook bij de zee komen.’
Eng
Mensen met een beperking krijgen niet alleen te maken met fysieke obstakels, vervolgt Klijnsma. ‘Steeds meer merk je dat mensen een beperking vaak eng vinden. Als ik met mijn man wat op een terrasje ga drinken, vragen ze aan mijn man wat ik wil drinken. Ik kan daar wel om lachen, want ik weet dat het niet boos bedoeld is, maar het is wel lastig.’
Appel
Vooral lastig omdat werkgevers denken dat mensen met een beperking lastig en duur zijn, vindt de oud-staatssecretaris. ‘Daarom wil ik een appel doen op alle werkgevers om het personeelsbestand een afspiegeling te laten zijn van de maatschappij. Jongeren moeten aan het werk, maar ook 55-plussers en mensen met een beperking. Nu lijkt het alsof alleen de blanke man tussen de 25 en 40 jaar de ideale werknemer is.’
Mondiger
Klijnsma is er trots op dat mensen met een beperking zich niet meer laten ‘wegstoppen’ in een oord in de duinen. ‘Ze worden steeds mondiger en komen voor zichzelf op. Iedereen telt mee, vindt de PvdA. Als je kijkt naar de VVD, zij zijn er alleen voor mensen die wat van hun leven willen maken, zeggen ze. Álle mensen willen dat toch? Bij sommigen gaat het alleen wat moeilijker. Ik wil voor alle mensen perspectief bieden.’
Wachtgeld
Klijnsma is voor inkomensafhankelijke voorzieningen. ‘Eerder had ik een auto met chauffeur en een tandem met chauffeur. Sinds kort rijd ik op een scootmobiel van de gemeente. Die zou ik gratis krijgen. Maar ik krijg wachtgeld, en geloof me, dat is heus niet weinig. Ik vind dat ik dat zelf zou moeten betalen. Net als rijke ouderen, zij willen vaak van alles gratis, terwijl ze er best voor kunnen betalen.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: ANP/Robin Utrecht
Ik vind de instelling die u heeft goed. Maar ik heb een zoon met een autistisch spectrum stoornis, PDD-NOS, en dan wordt het lastiger. Hij is normaal intelligent, maar erg terug getrokken. Veel mensen, ook in de hulpverlening, hebben daar een korte periode begrip voor, maar zodra ze in de gaten krijgen dat ze geen contact krijgen, dus niet worden ‘beloond’ voor hun inzet, dan houdt het op en raken ze geirriteerd. Op zich snap ik dat, het gebeurt zelfs mij af en toe, maar dat maakt het voor zijn toekomst wel lastig, ook al haalt hij het MBO, een werkgever zal geen echt contact maken en zal geen extra moeite meer willen doen. En ik wil wel dat hij later zijn eigen geld verdient. Hij zelf ook trouwens.
Een bezorgde moeder
Sinds een aantal jaren maakt de overheid werk van deelname van kinderen met een beperking aan het gewone onderwijs. Zij krijgen hiervoor persoonlijke budgetten. Op congressen waar ik kom, worden films getoond van succesverhalen. Wat ik dan zie zijn schattige kinderen met een syndroom van Down die omringd worden door zorgzame kinderen. Hetzelfde zie ik bij kinderen die in een rolstoel zitten. Ik zie dat ook terug in een sportclub waar mijn niet-gehandicapte zoon op zit. Integratie voor deze kinderen werkt! Tot op zekere hoogte, maar het werkt en daar gaat het toch om?
Waarom werkt het dan niet bij dove kinderen? Bij mij in de straat wonen twee dove broertjes van 5 en 8. De oudste is dol op voetballen en kan dat ook goed. Hij mag dan ook meedoen. Urenlang kan hij voetballen met zijn vriendjes. Maar in pauzes of bij overleg over spelregels e.d. staat hij er meteen buiten.
Het jongetje van 5 houdt niet van voetballen. Het is een dromertje. Hij vindt dan ook bij niemand aansluiting. Iedereen vindt het eng om te moeten praten met deze twee jongetjes. Want ze gebruiken gebaren en zijn niet te verstaan als ze hun stem gebruiken. Integratie voor hen werkt niet.
Gelukkig voor hen zitten zij op een school voor dove kinderen waar zij allen gebarentaal gebruiken en dus spontaan kunnen overleggen met elkaar en niemand buiten gesloten hoeft te worden.
Integratie waar het kan, speciaal waar het moet voor een sociaal-emotionele ontwikkeling in een sociaal veilige omgeving.
Beste Jetta,
Het klinkt mooi, maar de realiteit waarin ik als chronisch zieke leef, sluit aan bij reactie nr. 2, die van Velthoven. Voor iedere kruimel zorg moet ik vechten. Pas heb ik een anderhalf uur durende (ver)hoorzitting gehad bij het CIZ over een indicatie voor ondersteunende begeleiding. Toen ik weer buiten stond, zei ik tegen mijn advocaat: ‘Ik voel me een crimineel’. Je wordt totaal uitgekleed in zo’n verhoor. Dat is het enige juiste woord dat erbij hoort.
De week ervoor had ik een hoger beroepszaak in Utrecht, omdat het college van B&W van de stad waar ik woon in hoger beroep was gegaan tegen de uitspraak van de voorzieningenrechter. Dit betrof de huishoudelijke indicatie. Al deze gevechten voor noodzakelijke (!) zorg beroven mij van mijn energie om te leven.Omdat ik weinig energie heb, blijft er weinig over voor de goede en ontspannende dingen van het leven..
Dit is de wereld waar ik in leef, en waar ik – als ik een keuze zou hebben – direct uit zou stappen, maar ik ben ziek. En met die realiteit heb ik te leven, evenals met de realiteit van een overheid die vindt dat zieken zo min mogelijk moeten kosten.
Vaak is het zo dat voorzieningen bedoeld zijn voor mensen die het zelf niet kunnen betalen. Doordat anderen, sdie dat wel kunnen, dezelfde rechten claimen, wordt de zorg duurder dan gepland.
Ik ben het met Jetta Klijnsma dan ook roerend eens.
Natuurlijk overkomt ziekte je, maar ouderdom verloopt voor ieder individu anders maar je weet zeker dat het minder wordt ! Houd daar dan trekening mee bij plannen voor nieuwe woning e.d.. Boven de 60 moet je bij een nieuwe woning zelf dus rekening houden met aanpasbaarheid voor beperkingen zodat gemeenten niet hoeven te investeren in dure aanpassingen die voorzienbaar waren.
beste Jetta
graag zou ik eens met u om de tafel gaan zitten ,om eens te bespreken wat je zoal tegen komt als mens met een beperkingen ik kan u zeggen als ervaringsdeskundige dat er weinig tijd overblijft om te particperen.
Veel heeft dan ook te maken met de steeds maar erger wordende bureaucratie, bewiezen ,overleggen , indiceren ,herindiceren!
De zorg is niet duur ,deze wordt duur gemaakt.
de marktwerking in de zorg maakt meer stuk dan u denkt:
het drijft mensen uiit elkaar
het zet mensen tegen elkaar op.
de enige die goed af zijn met dit beleid zijn de graaiers zijn krijgen financieel wat ze niet verdienen en de mensen op de werkvloer die meer verdienen krijgen het niet.
chronisch ziek zijn ,gehandicapt, ouderdom daar kies je niet voor dit overkomt je, en voor een ieder morgen kan u (zoals u weet ) ook aan ee beurd zijn.