Door Martin Zuithof -‘Tussen respect en doorpakken’

. ‘Als

het harde optreden niet samengaat met voldoende aandacht voor wat er zich in de

wijk afspeelt en voor bewoners die er actief zijn, dan gaat het mis. De politie

moet zich er meer dan nu bewust van zijn dat ze afhankelijk is van het activisme

in de buurt.’

U stelt dat als de politie alleen hard optreedt er rancune ontstaat bij

groepen jongeren. Nou en? ‘Slachteroffergedrag is niet terecht, kun je

zeggen. De politie moet ingrijpen als er grenzen worden overschreden. Maar als

daarmee de jeugd meent dat er rekeningen te vereffenen zijn met de politie en de

sfeer in de wijk er bepaald niet op vooruit gaat, dan hebben alle bewoners er

last van. Ook bewoners die met de politie en de lokale overheid samenwerken,

gooien er sneller het bijltje erbij neer, omdat ze geneigd zijn de rekening bij

de overheid neer te leggen. Bewoners roepen wel heel makkelijk ‘hard aanpakken,

die Marokkanen’. Maar in dat soort probleemwijken liggen de dingen heel

complex.’

U pleit voor nauwe samenwerking met informele netwerken van buurtbewoners.

Wat houdt dat in? ‘Je

hebt Marokkaanse buurtvaders en autochtone buurtplatforms. De politie moet met al

die partijen contact onderhouden, vergaderingen bijhouden, weten wat er speelt.

En niet alleen als er incidenten zijn de wijk mobiliseren. In Gouda heb

je bijvoorbeeld een structureel contact tussen politie en buurtactivisten.

Daar bestaat een soort ruilrelatie: bewoners zijn in staat om hun punten te

agenderen in ruil voor informatie en deskundigheid van de politie.’

Heeft u een voorbeeld van een wijk waar uitsluitend hard optreden tot

brokken leidde? ‘In Kanaleneiland in Utrecht. Er

waren eind jaren negentig incidenten die werden gevolgd door ferm

politieoptreden met zero tolerance als uitgangspunt. De verhalen daarover worden

anno 2006 nog steeds verteld door politie en jongeren. Dat zien ze zelf als

tekenend voor het oud zeer dat sindsdien bestaat. Oudere collega’s vertellen die

verhalen nog steeds aan de jongeren die net van Politieacademie komen.

Marokkaanse jongeren houden er ook een vijandbeeld op na en dat werkt al met al

niet bevorderlijk.’

‘Het is de laatste tijd wat rustiger, maar dat

betekent vaak ook een verplaatsing van het probleem naar buiten de wijk. De

politie gebruikt er een shortlist waardoor men zich op bepaalde groepen en

individuen kan focussen. Die jongeren worden uit de anonimiteit gehaald en een

deel van hen gaat zijn heil buiten de wijk zoeken.’

Politieaanpak Marokkaanse jongeren

voor verbetering vatbaar, persbericht over proefschrift Eric Bervoets.

Magreb Magazine, Marokkaanse jongeren boos op politie,

Marokkaanse jongens vernielen tientallen

auto’s

Lees ook: ‘Antropoloog

Van Gemert trekt waarde Marokkaanse buurtvaders in twijfel: ‘De hiërarchie

tussen vader en zoon werkt hier niet’, Zorg + Welzijn 17, 16 oktober

2002

‘Ketenaanpak? Dat blijft vaak een papieren

tijger’ Criminoloog Henk Ferwerda over de Amsterdamse Diamantbuurt,

Zorg + Welzijn 06, 30 maart 2005

Achterstandswijk