Sociaal werksters Sera Willemsen en Jessica Veenendaal zijn er zoals elk jaar in aanloop naar de feestdagen weer reuze druk mee: het organiseren van activiteiten voor kwetsbare mensen uit verschillende wijken in Zeist. Het lommerrijke dorp op de Utrechtse Heuvelrug is niet direct de meest voor de hand liggende gemeente waar je aan denkt wanneer het gaat om zwakke wijken met kwetsbare bewoners. Een misvatting, volgens Sera. ‘Juist ook in dit soort plaatsen, waarvan mensen vaak denken dat mensen er alles voor elkaar hebben, is vaak sprake van verborgen eenzaamheid en andere sociaal-maatschappelijke problematiek.’

Groepshangout voor eenzame jongeren

Als medewerkers van welzijnsorganisatie MeanderOmnium organiseren Sera, Jessica en hun collega’s het hele jaar door bijeenkomsten en activiteiten. Rondom de feestdagen proberen ze altijd iets speciaals te doen. ‘We hebben een speciale groepshangout georganiseerd door de wijkvereniging, voor eenzame jongeren tussen de 25-40 jaar’, vertelt Sera. ‘Aanvankelijk was dat 25-35, maar speciaal voor ‘Pieter’, die 39 is, hebben we de leeftijdsgrens opgerekt.’

Aanspraak en afleiding

Je herkent Pieter altijd meteen als je hem ziet in het dorp. Maar ook tijdens onze borrels en het kerstdiner, aan zijn keurige zwarte pak, vertelt Sera. ‘Pieters vader was al wat ouder toen hij geboren werd en overleed toen Pieter nog jong was. Nadat ook Pieters moeder overleed op haar 59e raakte Pieter wat in een isolement. Hij is licht laagbegaafd en helaas sociaal niet heel erg handig. Hier vindt hij de aanspraak en afleiding die hij buiten zijn werk als magazijnbediende in zijn eentje niet weet aan te boren.’

De Gouden Koets

‘Zo’n gezamenlijk kerstdiner is echt een lichtpunt in de donkere dagen voor veel mensen, benadrukt Sera. ‘Voor de gelegenheid mixen we dan de leeftijdsgroepen door elkaar. Mensen die oud of slecht ter been zijn laten we ophalen met ons speciale golfkarretje dat we ‘De Gouden Koets’ hebben genoemd. Zo is het voor iedereen die dat wil mogelijk om aan te schuiven. Want dat ‘iedereen is welkom-gevoel’, dat is toch waar kerst uiteindelijk om draait?’

Signaalpunt Eenzaamheid

‘Zelf benader ik ook altijd pro-actief mensen die misschien nog niet bekend zijn met ons, maar die zichzelf of door iemand anders zijn aangemeld bij het signaalpunt Eenzaamheid. Dat is een website waar iedereen hun zorg over eenzame inwoners kan achterlaten. Iedereen, dus niet alleen de professionals van onze maatschappelijke organisaties, maar ook ondernemers zoals bijvoorbeeld kappers, banken, huisartsen of postbezorgers, maar ook als je jezelf eenzaam voelt, kan daar een signaal afgeven. Deze signalen komen vervolgens terecht bij de juiste personen of organisaties. Deze zorgen voor hulp en ondersteuning zorgen, zoals bij ons.’

De ander meeslepen naar uitjes

‘Sommige mensen vinden het aanvankelijk best eng, maar ik heb de afgelopen jaren echt vriendschappen zien ontstaan. Zo was er een mevrouw, een weduwe van 74 die ik tegenover een andere mevrouw heb geplaatst aan tafel, waarvan ik wist dat zij een zetje nodig had. De weduwe was wat eenzaam na de dood van haar man, ook omdat zij geen kinderen had. Ze snakte naar nieuwe contacten. De andere dame was wat verlegen. Die dames klikten ontzettend en zijn nu regelmatig samen de hort op. De weduwe heeft een autootje en sleept haar nieuwe vriendin mee voor allerlei uitjes. Het geeft zoveel voldoening als je die eerste gesprekjes ziet ontstaan. Zo maak ik altijd een tafelschikking met die motivatie in mijn achterhoofd.’

Nabellen

‘Wanneer ik het gevoel heb dat mensen echt een drempel over moeten, bel ik ze altijd nog even na. Ik laat ze weten dat we ze er echt graag bij willen hebben. Als dit dan het resultaat is, is dat toch prachtig? Natuurlijk werkt het niet altijd. Zo koppelde ik een keer een meneer aan iemand waarvan ik dacht dat die een goed maatje voor hem zou zijn, maar de klik was er gewoon niet. Dat kan, en dan kijken we gewoon verder.’

‘Een andere mevrouw was door haar buren aangemeld omdat ze eenzaam zou zijn, maar die mevrouw was 92 en toen ik haar belde zei ze: ‘Ik vind het prima zo, laat mij maar lekker in mijn eentje lezen en haken. Ik hoef niet zo nodig meer.’ Dat is natuurlijk ook prima. Het gaat erom hoe iemand zijn eigen leven ervaart. Je kunt weinig mensen om je heen hebben en je niet eenzaam voelen, en vice versa. In dit geval begreep ik het ook best. Dan laat ik die mevrouw ook lekker met rust, hoe goedbedoeld de melding van haar buren ook was.’

‘Een mooier kerstverhaal kun je niet bedenken’

‘Het allermooiste verhaal vind ik dat van een eenzame mevrouw van vierentachtig waar ik me al tijden een beetje zorgen over maakte. Die mevrouw zag het leven eigenlijk niet meer zo zitten, maar liet zich toch door mij overhalen om te komen naar het kerstdiner dat we organiseerden in een schattig kerkje hier in de wijk. Ze kwam, en had zelfs nog de moeite gedaan om zich mooi aan te kleden. Die avond was er nog precies een stoel vrij tegenover haar, daar had ik dit keer niet de hand in, en daar ging op het laatste moment alsnog een meneer zitten. Die twee raakten aan de praat, hebben nummers uitgewisseld en na twee dagen hield ze het niet meer en heeft ze hem gebeld. Het etentje was op woensdag, op vrijdag belde ze hem, en op zondag zat hij naast haar op de bank, helemaal verliefd.’

“Op mijn leeftijd heb je geen tijd meer te verliezen”, vertelde die mevrouw ater. Ze is nogal gelovig en zag de lege stoel tegenover haar, waar dus haar nieuwe liefde op plaatsnam, als een knipoog van God. Haar zin in het leven was weer helemaal terug. Ze maakten allemaal gezellige uitjes samen en ze straalde als een jong meisje. Ze waren beiden helemaal in de wolken dat ze dit nog een keer mochten meemaken. Ik vond dat zo ontroerend! Zeg nu zelf: een mooier kerstverhaal kun je toch niet bedenken?

Dus ja, ook dit jaar staan we weer met veel liefde, drie professionals en een hoop vrijwilligers te koken. En dan maar hopen dat er ook dit jaar de kerstmagie weer zijn werk doet. Je weet nooit hoe een balletje rolt…Wie weet wie ons ‘zorgenkindje’ Pieter dit jaar nog tegen het lijf loopt?’’