Door Carolien Stam – ‘Ik was ongerust over wat het gesprek en de foto’s van de mishandeling bij Almas teweeg hadden gebracht. Ik heb haar na ons gesprek gebeld, het ging goed zei ze. Ze wilde de foto’s aan haar vriend en haar schoonmoeder laten zien. Ze moesten toch ook weten wat er met haar was gebeurd. Zelf kon ze zich niet meer herinneren hoe vreselijk toegetakeld ze was gevonden door de politie in het huis van haar ouders.’Anita Leeser haalt de politiefoto’s tevoorschijn die achttien jaar geleden zijn gemaakt, toen Almas als negenjarig meisje werd gevonden. Meer dood dan levend. Als kinderrechter heeft Anita Leeser zich vanaf 1990 met het gezin van Almas bezig gehouden.Eerst laat Anita Leeser een foto zien van de handjes van het kind, de vingers gereduceerd tot blauwe stompjes. De eerste schok is nog te hanteren. Dan de rest van de foto’s: een bijna zielloos kinderlijfje, blauw en ernstig verwond over het hele lichaam. Almas’ – Molukse – moeder, zo blijkt achteraf, was ervan overtuigd dat het kind tijdens haar verblijf bij haar vaders familie in Turkije haar oom had uitgelokt om seks met haar te hebben. Almas had haar moeder verteld dat een oom haar in Turkije seksueel had benaderd.

Ex-pupillen
Almas was een van de kinderen waarmee Anita Leeser als kinderrechter mee te maken kreeg bij de ondertoezichtstelling van haar zusjes en broertje. Negentien jaar heeft ze recht gesproken over kinderen en gezinnen die in diepe problemen zaten. Toen ze vijf jaar geleden stopte, vatte Leeser het plan op enkele van haar pupillen, die nu volwassen zijn, op te zoeken. Welke ontwikkelingen hebben ze doorgemaakt? Wat is er van hen geworden? De verhalen van tien pupillen en hun gesprekken met Anita Leeser zijn door Parool-journaliste Loes de Fauwe opgeschreven in een boek: ‘Een moeilijke jeugd’.Uit de verhalen van de pupillen blijkt dat ze één opvallende overeenkomst hebben: door de hulpverlening zijn behoorlijke fouten gemaakt. Zoals de schrijfster van het boek het stelt: ‘Voor een willekeurig gekozen groep is dat behoorlijk veel.’
‘Dat is de blik van de kritische journalist. Ik weet dat professionals hun best doen, maar dat ze ook beperkingen hebben,’ nuanceert Anita Leeser. ‘De hulpverlening wordt vaak achterhaald door verslechteringen in de ontwikkeling van het kind dat op hulp moet wachten. Het dramatische is dat het kind dat er het slechtst aan toe is, de grootste problemen in de hulpverlening ondervindt.’

U kunt het hele artikel lezen in Zorg + Welzijn Magazine nummer 11, november 2008