Die vindt de animo voor zo’n participatiesamenleving absoluut niet tegenvallen: ‘Er zijn altijd mensen die niet kunnen helpen omdat ze zelf patiënt zijn, of bijvoorbeeld 60 uur per week werken’, stelt een woordvoerder. Pakweg de helft van de ondervraagden gaf juist aan ‘waarschijnlijk wel’ anderen te willen helpen, 14 procent acht dat zelfs ‘zeer waarschijnlijk’. Dat levert een potentieel op van 5 miljoen nieuwe zorgverleners, schat de denktank. Zij kunnen klusjes uitvoeren die professionals niet doen, bijvoorbeeld in het huishouden.
Kwetsbare ouderen
Het ligt er dan wel aan wíe er hulp nodig heeft. Zo wil 69 procent best hulp aan kwetsbare ouderen geven, maar zouden psychiatrische patiënten op slechts 30 procent van de geënquêteerden kunnen rekenen. Ook chronisch zieke volwassenen zijn ‘populairder’ dan probleemgezinnen.
Niet gevraagd
Ruim 6 op de 10 mensen die nu nog geen informele zorg verleent, zegt dat dat komt omdat dat simpelweg nog niet aan hem of haar is gevraagd. 36 procent geeft aan daar geen tijd voor te hebben en 23 procent doet al ander vrijwilligerswerk. De Nationale DenkTank, die verschillende zorgkwesties analyseert en op zoek gaat naar oplossingen, ondervroeg in totaal 1418 mensen. Een kwart van hen verleent nu al informele zorg.
Participatie
Het huidige kabinet hamert erop dat mensen vaker hulp aan hun omgeving moeten vragen voordat ze een professionele zorgverlener inschakelen.
Tussen zeggen in een onderzoek dat je iets wilt doen voor een ander (politiek correct antwoord) en het uiteindelijk ook daadwerkelijk gaan doen, zit vaak een groot verschil. Deze uitkomsten zeggen mij dus niet zo veel.
Twee zaken dienen nog onderzocht te worden.
Zorgen voor met liefde en zorgen voor met plichtsbesef.
Huidige onderzoeken geven geen goed beeld, amper een indicatie.