Pro
‘Jazeker. Wat ik hiermee wil bereiken, is een beperking van het aantal mensen dat in Amsterdam – maar waarom elders ook niet? – een beroep doet op de bijstand. In de stad zie je dat de armoede feminiseert. Dat is nette taal voor: vrouwen zitten meer in armoede en lopen een groter risico af te glijden naar armoede. Niet minder dan twintig procent van de vrouwen in Amsterdam valt onder de minima. Dit zijn vooral alleenstaande moeders met kinderen. Kinderen die er al waren toen de ouders gingen scheiden. Maar ook kinderen die geboren werden zonder dat hun biologische vader een relatie had met de moeder. Wat ik wil, is dat de gemeente met name deze vaders die de dans dreigen te ontspringen, doordat ze geen financiële bijdrage leveren aan de opvoeding van hun kinderen, gaat aanpakken.
Wij als VVD vinden dat deze vaders meer op hun verantwoordelijkheid moeten worden aangesproken, in woord en daad. Dat kan door de alleenstaande moeders te ondersteunen bij alimentatieprocessen. En misschien is het ook wel mogelijk om hen looninhouding op te leggen. In elk geval kun je allerlei bestanden koppelen om te zien waar je het geld vandaan kunt halen. Wij zouden graag zien dat de gemeente snel met een actieplan komt om deze vaders zelf voor hun kinderen te laten betalen in plaats van dat de maatschappij daarvoor opdraait.’
Bas van ’t Wout, VVD-raadslid in Amsterdam
Contra
‘Nee, dat vind ik niet. Ik vind het allereerst heel irritant dat gescheiden vaders weer eens een keer gestigmatiseerd worden. Het is altijd hetzelfde liedje: de moeder met kinderen is zielig en de vader is de dader, de kwaaie pier. Ten tweede verbaast het voorstel me, omdat loonbeslag al lang mogelijk is. De wetgeving rond echtscheiding is heel duidelijk hierover. Bij echtscheiding komen de ouders voor de rechter en die bepaalt hoeveel de kinderalimentatie bedraagt. Als de vader zich daar niet aan houdt, kan moeder naar het Landelijk Bureau Inning Onderhoudsbijdragen (LBIO) stappen en dat heeft de bevoegdheid om de alimentatieverplichting af te dwingen, bijvoorbeeld door loonbeslag op te leggen. Dus de afdwingbaarheid bestaat al. Als je zoiets voorstelt, is het wel handig als je je in elk geval op de hoogte stelt hoe de regelgeving in elkaar steekt voordat je zoiets opschrijft. Voor mij komt het over als een herhaling van zetten. En wat betreft die steun bij alimentatieprocessen, belachelijk. Wie gaat dat betalen, zou ik wel eens willen weten? Als we dat gaan doen, willen wij ook steun bij omgangsprocessen. Want hoe vaak gebeurt het niet dat een moeder de omgang met de kinderen zo frustreert dat de vader de kinderen nooit meer te zien krijgt. Alleen daar durven politici nooit over te praten. De meeste mannen willen voor hun kinderen zorgen. Laat ze dat dan ook gewoon doen!’
Perry Stuart, bestuurslid Dwaze Vaders
Helemaal mee eens. Vaders moeten voor hun kinderen betalen. De afdwingbaarheid van alimentatie is soms een ” wassen neus”.
Het LBIO neemt klakkeloos over wat advocaten van vaders aangeven mbt hun inkomen ook al is dit niet de waarheid. Het LBIO zorgt ervoor dat kinderen dan niet krijgen waar zij recht op hebben.
Daarnaast zetten vaders, die niet willen betalen, hun gelden elders (bij familie) weg. Moeders worden telkens gedwongen kosten te maken om ervoor te zorgen dat deze vaders betalen.
Natuurlijk zijn er moeders die de omgang met vader frustreren. Wat dat betreft moeten ook moeders gewezen worden op hun plichten. Zij zouden evt. gekort kunnen worden op hun alimentatie als zij omgang frustreren.
Het blijft een moeilijke materie. Maar dat vaders moeten betalen blijft voorop staan!
Natuurlijk moet de vader alimentatie betalen, maar het komt ook veel voor dat de vrouw de scheiding aanvraagt (bij meerderheid van de echtscheidingen) en de man 12 jaar mag bloeden. De vrouw begint een nieuw leven met een nieuwe partner, maar gaat niet samenwonen of trouwen, want dan vervalt de alimentatie (deels). De man kan in financieel opzicht bijna geen leven met een nieuwe partner opbouwen, tenzij de nieuwe partner een goede baan heeft. Dus de vrouw vraagt de scheiding aan en de man kan betalen, vaak ook als de kinderen al 18 zijn geweest. Het huidige systeem is dus in meerdere opzichten niet eerlijk.
Laten we niet vergeten dat ook vrouwen het initiatief nemen om te scheiden, bij een nieuwe partner intrekken en de ex-man, de vader voor hoge kosten komt e staan. De maatregelen zijn er al, gebruik die goed en ga na hoe de situatie in elkaar zit. Het is stigmatiserend dat alle vaders in gebreke blijven, er zijn veel vaders die hun kinderen te weinig zien, moeders hebben hierin macht. Gelijkheid gaat ook hier op.
Ja de overheid moet ingrijpen ook bij vaders die de schuld sanering in gaan en dus niet meer hoeven te betalen, ook niet via het lbio.En bovendien kunnen moeders de hele rechts gang niet betalen dus blijf de vader buiten schot. Aanpakken die vaders
Beter lezen?
‘Maar ook kinderen die geboren werden zonder dat hun biologische vader een relatie had met de moeder. Wat ik wil, is dat de gemeente met name deze vaders die de dans dreigen te ontspringen, doordat ze geen financiële bijdrage leveren aan de opvoeding van hun kinderen, gaat aanpakken.’
Dat wil dus zeggen. DNA test doen, bepalen wie de vader is en vervolgens alimentatie innen. (starks krijgen we nog vrouwen die rijke kerels uit de bar meenemen en neuken om zwanger te worden en zo alimentatie op willen strijken)
Verder, laat moeders gewoon zelfstandig een inkomen vergaren in plaats van leunen op de ex (bed) partner. En als moeder het finacieel niet aan kan dan kunnen de kinderen beter naar de vader voor reele uitgaven. Geld storten op moeders rekening werkt misbruik in de hand.
Op het moment dat een gescheiden moeder/vader een beroep doet op bijstand (WWB) dan onderzoekt de gemeente de onderhoudsplicht en de mate hiervan
(cf. Tremanormering) met toepassing van het verhaalsrecht WWB wordt dit geind (desnoods via beslag) bij de onderhoudsplichtige.
Het voorstel van VVD-er Bas van ’t Wout voegt niets toe aan de reeds in Nederland gestelde regels en mogelijkheden inzake alimentatie en onderhoudsplicht.
Het probleem is wel dat niet een ieder hiervan op de hoogte is en niet altijd goed wordt verwezen naar de juiste instantie.
Advies: Begin bij het Juridisch loket op het moment dat er sprake is van een (aankomende) scheiding en stel tijdig en goed je recht op alimentatie vast.
Het recht op (kinder)alimentatie (evt. aangevuld met inkomsten uit arbeid) kan een beroep op bijstand voorkomen.
Dit is met name van belang zodat men niet afhankelijk wordt van WWB en de hierbij behorende regels (waaronder “opeten” van vermogen die evt. is vrijgekomen door de scheiding, vaak de overwaarde van de eigen woning).
Ja de overheid zou de allimentatie af moeten dwingen. Ik zie als leidinggevende in de thuiszorg zoveel ellende. Vrouwen die voor zichzelf niet eens iets willen alleen voor hun kinderen. Ze werken zich 3 slagen in de rondte naast het opvoeden van hun kinderen. Dan nog wil vader niet betalen, maar koopt wel een nieuwe auto, of neemt zijn kinderen mee op vakantie naar Turkije maar in de kosten bijdragen ho maar. De vrouw moet een advokaat in de arm nemen, dat kost weer handen vol geld dat er niet is, gevolg men komt in de budgettering terecht.
Het eerste wat ze van hun advokaat te horen kregen was dat de allimentatie niet met terug werkende kracht gevorder kan worden. Weg centen van 4 jaar niet betalen. In mijn optiek zijn in het algemeen , een enkele uitzondering daar gelaten,vrouwen veel te
fatsoenlijk
Even een reactie op bovenstaande berichtgeving. Er moet eerst ’n beschikking/vonnis zijn vna de rechtbank en dit is een langdurig proces. Mondeling overeengekomen afspraken tussen ouders worden door rechtbank en LBIO niet erkend. Na een beschikking/vonnis behoort de rechter ook de controle uit te voeren op naleving hiervan. Dit gebeurt niet. De “plicht” ligt dus wederom bij de verzorgende ouder. De stap naar het LBIO kan wel worden gemaakt, maar deze neemt alleen zaken in behandeling waarvan het voorgaande half jaar, 6 maanden, een beschikking is bekrachtigt. Denk je hier voor in aanmerking te komen moet je n hele papierwinkel invullen en äantonen”dat er niet is betaald. Erg lastig en zeer vermoeiend. Bedenk wel het gaat hier om kinderalimentatie, in de tussentijd moeten de kinderen wel eten, drinken, verzorgd worden en gaan de vaste lasten door. Wordt het voor het LBIO te ingewikkeld nemen zij de kwestie niet in behandeling(beroepsprocedure volgt met wederom veel heen en weer gecorrespondeer) en daar heb je de tijdslimiet van 6 mnd weer. Er rest niets anders dan een rit naar de deurwaarder en opnieuw alle bewijsstukken overleggen. Zeer vermoeiend en frustrerend, voor de verzorgende ouder. En ook dit geeft geen garantie dat aan de alimentatieplicht hoeft te worden voldaan. Dus rechters neem verantwoordelijk voor jullie uitspraken en vonissen en controleer of beschikkingen en vonnissen worden nagekomen. Voor wat ouders betreft welke hun kinderen bij de andere liefhebbende ouder weghouden en het contact frustreren zelfs na versch. vonnissen. Geldt hetzelfde. Wat heeft een rechterlijke beschikking voor waarde als er niet op wordt toegezien dat deze daadwerkelijk wordt nageleefd. Opnieuw juridische stappen ondernemen vergt veel tijd, energie en geld en de kinderen raken steeds meer vervreemd van de andere ouder. Kom op kinderrechters die er zgn. zitten om de belangen van de kinderen te behartigen sta uw mannetje en vrouwtje en laat u niet de gek aansteken door frustrerende en weigerachtige ouders. U wordt niet serieus genomen door dezen. Dat moet u toch aanzetten tot denken m.b.t. welwillendheid van de gedaagde.
conclusie: het is goed om die vaders aan te pakken die nalatig zijn met betalen. Dit zijn dus zeker niet alle vaders. En aangezien er al een LBIO is, hoeft er geen nieuw traject te komen. De moeders in de bijstand moet alleen even de weg naar het LBIO gewezen worden. (Ik had er ook nog nooit van gehoord).
vader de kwaaie pier?
vergeet vadertje niet iets?
zij gaan scheiden en ma mag met haar uitkering de kinderen verzorgen en pa gaat met zijn hele inkomen lekker rustig wonen en genieten van zijn centjes .
het verschil is zo,n €1000,- per maand
als het al niet meer is.