‘Het algemene beleid is erop gericht om armoede aan te pakken door betaald werk te vinden. Uit ons onderzoek blijkt dat voor mensen die in armoede leven, eerst de problemen in de privésfeer aangepakt moeten worden.’ Dat zegt Trudi Nederland, projectleider van het onderzoek “Nergens in beeld” naar armoede in Roosendaal. Teams van ex-bijstandsgerechtigden trokken de Roosendaalse wijken in om verborgen armoede op te sporen.
Wantrouwen
Het onderzoek is gebaseerd op gesprekken die de leden van de Samen Tegen Armoede-teams (STA-teams) met 337 huishoudens op een minimum inkomen in Roosendaal voerden. Trudi Nederland van het Verwey-Jonker Instituut: ‘De directe benadering van minima door mensen die zelf in een armoedesituatie hebben gezeten, werkt heel goed. De geïnterviewde mensen verliezen het wantrouwen tegen officiële instanties.’
Spiraal
Opmerkelijke uitkomst van het onderzoek is dat gezondheidsproblemen de belangrijkste reden zijn dat mensen niet meer uit de neerwaartse spiraal komen. ‘Voor veel mensen die op het minimum niveau moeten leven geldt dat hun privé problemen zich opstapelen,’ zegt Trudi Nederland. ‘Ondersteuning van de persoonlijke levenssfeer is daarom de eerste stap om verder te kunnen. Het gaat om simpele zaken als ondersteuning bij het huishouden, bij de administratie, boodschappen doen en bij verbetering van de gezondheid.’
Betaalde arbeid
Pas nadat mensen met hun persoonlijke problemen zijn geholpen, zijn er mogelijkheden om iets te doen met de andere leefdomeinen: werk en inkomen en het sociale leven. ‘Het beleid van de Wet Werk en Bijstand is er op gericht dat mensen deelnemen aan betaalde arbeid om uit de armoede te komen. Maar het percentage mensen dat uiteindelijk zijn baan langer dan een jaar houdt, is bijzonder laag,’ aldus de onderzoekster.
Zinnig werk
Volgens Trudi Nederland is het voor mensen die in armoede leven effectiever om hen een goede overstap naar een maatschappelijke rol te bieden. Door ze in de sectoren van zorg en vrijwillige hulp zinnig werk te laten doen en daar ook een goede onkostenvergoeding tegenover te stellen. ‘Het is belangrijk voor het zelfvertrouwen van mensen om werk te doen waar je zelf ook trots op kunt zijn.’
Ommekeer
De onderzoekster pleit voor een integraal beleid van Wmo en Wwb door gemeenten. ‘De ondersteuning van de zelfredzaamheid in de privé sfeer is een aanknopingspunt voor het bevorderen van de participatie. Wmo gaat over participatie en Wwb volgt daarop door mensen te helpen een plaats op de arbeidsmarkt te vinden. Dat is een andere manier van werken voor gemeenten dan je alleen richten op arbeidsmarkttoeleiding. Ik zie op lokaal niveau bij veel wethouders dat er politiek draagvlak is voor deze ommekeer.’
Meer nieuws in uw inbox? Klik hier voor de gratis Zorg + Welzijn Nieuwsbrief. Voor meer achtergronden en opinies, neem hier een abonnement op Zorg + Welzijn Magazine.
Bron: Foto: ANP/Robert Vos
Let wel op de wet privacy bij de cliënt.
Ben verder een voorstander.
mijn advies is om in gesprek te gaan met de uitkeringsgerechtigde; liefst meteen als iemand een uitkering krijgt aangeboden vanuit de gemeente. op dit moment stromen er vele mensen uit de ww naar de bijstand, dus er zitten verschillende mensen/ doelgroepen in de bijstand, van 20 jaar al een uitkering hebbende tot net 3 maanden. al deze mensen hebben verschillende begeleiding en coaching nodig. wij merken dat wanneer vrouwen nog maar kort een bijstandsuitkering hebben ( van 3maanden tot 2 jaar) ontzettende gemotiveerd zijn om de 1 jarige opleiding Helpende Zorg en Welzijn te volgen.
Heel simpel. DIt wordt allang gedaan. Daar waar kan en mogelijk worden uitkeringsgerechtigden allang ingezet voor vrijwilligerswerk!
Tja, en dan moet je elke dag voor de rest van je leven uit bed worden geholpen door iemand die niet wil helpen maar moet helpen, omdat hij/zij anders zijn uitkering verliest. Heerlijk om zo wakker te worden!
Ook ik, als zorgklant, wil met respect behandeld worden. Ik ben geen kostenpost die je op deze manier lekker goedkoop kunt helpen.
Ja hoor, weer van die generaliserende uitspraken over uitkeringsgerechtigden (en andere mensen met een heel laag inkomen), alsof het een homogene groep is. Vervolgens wordt op basis van generaliseringen beleid gemaakt waar individuen mee te maken krijgen. Waarna tot verbazing en woede van de deskundologen en uitvoerenden wordt geconstateerd dat het niet altijd werkt en dat mensen heel verschillend zijn.
In plaats van zich achter de oren te krabben en zich af te vragen of het beleid wel goed is en generaliserende aannames over een doelgroep wel kunnen en mogen, wordt dan geconcludeerd dat deze mensen niet (willen) deugen. Ze moeten dus getuchtigd worden met strafkortingen en andere maatregelen om hen in het geconstrueerde keurslijf te dwingen, volgens kamergeleerden, politici en ambtenarij. Zo gaat het althans meestal in de praktijk.
Citaat (hierboven): “Het is belangrijk voor het zelfvertrouwen van mensen om werk te doen waar je zelf ook trots op kunt zijn.”
Wie beslist waar mensen trots op zijn en wat hen zelfvertrouwen geeft? Mogen ze dat misschien zelf individueel bepalen?
In dit verband een citaat van elders: “Veel mensen met een leuke baan die veel geld oplevert zijn voortreffelijk in staat om te schetsen hoe belangrijk het voor anderen is om vervelend werk te doen dat weinig geld oplevert.”
( http://www.paulbordewijk.nl/artikelen/372 )
Cliëntenraad SoZA Leiden
( http://www.clientenraad-leiden.nl )
Lees ook het artikel van Quirijn Visscher in Trouw van 16 december blz. 13 (economie):
‘Rechtop’ richt zich met projecten op sociale activering van de stadsbewoners.
Deventer pakt eerst het isolement aan.
‘Rechtop’ is een beweging voor en door bewoners en gaat zowel over (in mijn woorden) ‘recht hebben op’ om van betekenis te kunnen zijn in de samenleving, als ook – en daarmee samenhangend – in de gelegenheid gesteld worden rechtop door het leven te kunnen gaan.
de regel uit het kopje helemaal boven ::::
.Dat moet allereerst worden aangepakt willen deze mensen uit de armoedespiraal komen.
roept bij mij vreemde gedachten op uit het verleden een erg vervelend verleden …
u mag het zelf in vullen , het wordt ook zo duidelijk neegezet …
Een nobel streven, mensen direct persoonlijk benaderen, begeleiden naar een “gezond sociaal”leven. Maar dan.. dan komt de opmerking dat men deze mensen misschien ingezet kunnen worden in de WMO en Wwb.
Daar zit nu een probleem, volgens mij beseft men niet dat je als zorgvrager iemand nodig hebt, die jou komt helpen en niet andersom. Ik ben al jaren afhankelijk van zorg, draai dus al jaren mee in alle veranderingen die in de zorg al plaats gevonden hebben en die , ja echt waar, allemaal ertoe geleid hebben dat de mensen die zorgbehoeftig zijn, er steeds slechter vanaf zijn gekomen. Niet zozeer bij mij, omdat ik nog helemaal gezond ben wat denken en reageren betreft. Maar als ik u vertel dat er bij iemand achtereenvolgend in een maand tijd, diverse mensen geweest zijn, die de nederlandse taal niet eens machtig zijn, dan kunt u begrijpen dat hetgeen wat gedaan moest worden, niet gebeurd is. Want men kon elkaar niet duidelijk maken wat en waarom. Ander voorbeeld, bij een beginnend dementered persoon iemand inzetten voor huishoudelijke zorg, die vervolgens wel lief is voor de cliënt, verwent met koffie en iets lekkers, maar nu al 4 weken haar bed bv niet verschoond heeft, de wasmachine volproppen en vervolgens niet aanzetten. Of wel aanzetten en weggaan, zit de andere week de was er nog nat in. Wat resulteerde dat de cliént in kwestie met onderbroeken van overleden echtgenoot rondliep, omdat al haar goed nog in de wasmachine zat. Dit zijn maar een paar praktijkvoorbeelden, die echt gebeurd zijn, geen verzonnen verhaal. En dat allemaal omdat alles maar in de zorg ingezet wordt, om de kosten zo laag mogelijk te krijgen. De zorg werkt niet meer voor de cliënten, nee de zorg draait alleen nog om productie. Productiviteit moet er zijn mensen! Niet moeilijk doen, niet teveel vragen hoe het is, want dat kost tijd! En het verloop is verschrikkelijk. Plaatsen vanuit de WW, plaatsen vanuit de WAO, plaatsen vanuit een sociale uitkering/traject wat men doorlopen heeft.. dat wordt naar zorgbehoeftigen gestuurd. Als u gewoon even redelijk nadenkt, kunt u zich voorstellen welke taferelen er soms afspelen. Nee begeleiden prima, maar dan ook eerst een cursus aanbieden (*verplicht, met eindresultaat) voordat men ze loslaat op zorgbehoeftigen.