De huidige verzorgingsstaat is een armzalig verbond tussen linkse en rechtse politiek. Links vertrouwt het mensen niet toe zelf keuzen te maken. Bij links wordt hulpverlening meestal het probleem in plaats van de oplossing. Rechts vindt dat met mensen met problemen zelf iets mis is. Ze zijn lui of dom. Allebei de perspectieven vertrekken vanuit een diep wantrouwen in de mens. Met als gevolg een verzorgingsstaat waarin je voortdurend wordt betutteld, gecontroleerd en gestraft.

Historicus en columnist Rutger Bregman positioneerde zich in het afgelopen half jaar met enkele stukken op de Correspondent in het midden van het publieke debat over arbeid, zorg en welzijn:

Nederland geeft meer dan 6,5 miljard euro uit om werklozen aan een baan te helpen. Maar helpt het ook? De effectiviteit van re-integratieprojecten is onduidelijk of helpt nagenoeg niets, concludeert Rutger Bregman >>

Mensen in de bijstand korten op hun uitkering wanneer ze ‘onaangepast gedrag’ vertonen, een tegenprestatie verplichten en meer van dit soort overheidsprikkels om mensen met een uitkering aan het werk te krijgen, maakt de situatie alleen maar erger. Dat zegt Eldar Shafir, psycholoog aan de prestigieuze Universiteit van Princeton in een interview met historicus Rugter Bregman >>

‘Mijn stelling is ten eerste dat het oplossen van een probleem veel goedkoper is dan het managen van een probleem. Ten tweede dat mensen die een probleem hebben vaak zelf beter weten wat goed voor hen is dan de hulpverlener in kwestie.’ Verfrissend. Intrigerend. Kwalificaties van toepassing op de ideeën van Bregman. Maar voor professionals in het sociaal domein lijken ze ook zorgwekkend. Investeer niet in professionals, geef dat geld gewoon aan de mensen met de problemen.

Lees het hele interview met Rutger Bregman in het Zorg + Welzijn Magazine van juni 2014 >>