De idee achter de decentralisatie is dat mensen met eigen kracht, met de inzet van hun netwerk en met burgerinitiatieven meer zelf kunnen oplossen. In de zogenoemde ‘participatiemaatschappij’ zou professionele zorg en begeleiding gericht zijn op wat mensen zelf kunnen. ‘De praktijk is dat wordt ingezoomd op minder zorg in plaats van op een andere manier zorg verlenen’, zegt Movisie-adviseur Marjet van Houten. ‘Intensieve zorg gaat vooral over de goede afstemming tussen de verschillende domeinen.’

Decentralisatie

Marjet van Houten is adviseur Participatie bij Movisie en spreekt op het Participatiedebat op 10 oktober in Utrecht.  Tijdens het debat ligt de focus op het dagelijks leven van gezinnen die intensieve zorg nodig hebben voor kinderen. Van Houten is ook ervaringsdeskundige, als ouder van een 13-jarige zoon met een complexe psychiatrische aandoening. ‘De decentralisatie betekende voor ons dat we met meer hulpverleners te maken kregen. Er kwam iemand van het wijkteam bij ons die de indicatie moest doen, het persoonsgebonden budget weghaalde en ons verwees naar de hulpverleners in de 2^de lijn, die we in feite al hadden.’

Verbinding

Wat fout is gegaan in de decentralisatie, volgens Marjet van Houten, is dat ‘niet serieus is gewerkt aan goede verbindingen tussen de verschillende domeinen. In mijn geval bijvoorbeeld, gaat het om 1 van de 16.000 kinderen die met een probleem thuis zitten en niet in het bestaande onderwijssysteem een plek hebben. Er is geen onderwijs voor kinderen met een ernstige psychiatrische aandoening, er is geen samenwerking tussen zorg en onderwijs.’

Wat moet er minimaal geregeld zijn om de (crisis-)opvang van kinderen en de maatschappelijke opvang van daklozen in de gemeente goed voor elkaar te hebben? De Verenging Nederlandse Gemeenten heeft kwaliteitseisen opgesteld, voor hulporganisaties en gemeenten. Lees meer>>

Eigen kracht

Verder constateert Van Houten dat de inzet van eigen kracht bij zorgintensieve kinderen erop neer komt dat de ouders de spin in het web van de zorg worden. Zij moeten de zorg zelf regisseren, maar worden daar op geen enkele manier in ondersteund. ‘Je moet bijvoorbeeld je netwerk inzetten’, geeft Marjet een alom voorkomend voorbeeld. ‘Maar hoe doe je dat? Hulp bij de zorg voor een zorgintensief kind vraagt enorm veel van mensen. Dat wil niet zeggen dat het niet mogelijk is. Ik mis de professionele begeleiding van ouders hierin.’

Integrale aanpak

De ‘beloofde regisseur voor de intensieve zorg’ is er niet gekomen, vertelt Marjet van Houten, ook niet voor de zorg van haar zoon. ‘Wij moesten zelf zien uit te vissen welke hulpverleners wat doet. Er komen er bij ons een stuk of zes over de vloer en nog zes zorgverleners zijn op afstand betrokken. Ik zie geen integrale aanpak. Ik zie wel professionals die dat heel graag zouden willen, maar niet integraal kunnen werken omdat ze ingekaderd worden, onvoldoende tijd hebben en de indicatie van het wijkteam geeft geen oplossing voor onze complexe situaties.’

Loze beloften

Volgens Van Houten moeten er niet méér professionals komen. En: ‘Doe geen loze beloften aan ouders. Ik hoor van professionals: “We staan hier samen in, we gaan het samen oplossen”, maar je kunt beter met elkaar kleine doelen stellen en die doelen dan ook waar maken. Wat gezinnen met zorg intensieve kinderen nodig hebben, zijn betere professionals met meer vrijheid en meer mandaat om complexe zorg en ondersteuning te leveren.’

Het Participatiedebat op 10 oktober gaat over: “Waar wringt de participatiemaatschappij?” Tijdens het debat ligt de focus op gezinnen waarin een of meerdere kinderen intensieve verzorging nodig hebben. Deelname is gratis. Meer informatie en inschrijven voor de Participatiedebat >>