Yaël was niet lekker. Ze was niet echt ziek, had geen verhoging of verkoudheid, maar ze was toch niet helemaal lekker. De begeleidster van de instelling vond haar ook 'anders dan anders'. Ik besloot dat ze niet naar het logeerhuis hoefde uit de dagbesteding, maar naar mij kwam, zodat ze kon uitrusten. Willem, mijn verloofde, kon haar ophalen. Voor de zekerheid appte ik zijn foto naar Yaëls groep. Wat was ze blij toen ze de trap opkwam! Ik deed haar lekker in bad en na het eten liep ze zelf naar haar bed.
De volgende ochtend wilde ze niet uit bed. ‘Even je luier verschonen, lieverd, dan mag je weer gaan liggen.’ Ik bracht haar lawaaispeeltjes en belde mijn ex-man: het was intussen eigenlijk ‘zijn’ dag en ik had nog een berg werk liggen. Hij regelde dat Eva, een van de pgb’ers, haar kon ophalen zodra Yaël er klaar voor was.
Intussen zat Yaël rechtop in bed — het was al na tienen.
