De dood hoort net zo bij het leven als de geboorte en alles wat ertussen zit. Dat heb ik moeten leren.
Mijn overleden opa was de eerste dode die ik in het echt zag. Ik was nog maar een kind en herinner me het goed. Het was best eng en ik vroeg me af waarom hij een opgerolde handdoek onder zijn kin had. Dat is me toen verteld: anders valt zijn mond zo naar open.
Dat heb ik altijd onthouden en sindsdien heb ik al enige keren zelf de handdoek onder de kin van een overledene
Wat mooi dat Zorg & Welzijn in deze column de dood als normaal onderdeel van het leven omarmt. Met de professionalisering van de palliatieve zorg is daar helaas wel het een en ander verloren gegaan. Een andere kant is dat het vrij jonge vakgebied en al haar zorgprofessionals en vrijwilligers daarin betrokken heel veel goed doen voor mensen die levensbedreigend ziek zijn en gaan sterven en hun naasten. En dat geldt NIET alleen in de terminale fase, iets wat deze column lijkt te suggereren. Is het een idee om in Zorg & Welzijn dit vakgebied eens in de schijnwerpers te zetten? Ik lever daar graag een bijdrage aan.
Marieke Groot, lector persoonsgerichte (palliatieve) zorg, hogeschool Rotterdam