Ik ben er intussen aardig aan gewend geraakt dat Yaël meervoudig gehandicapt is.
Dat mag ook wel, zou je denken: ze is al veertien-en-een-half. Het is lang geleden, misschien wel meer dan tien jaar, dat ik mezelf in een ander leven fantaseerde, waarin ik ook een dochter had die Yaël heette. Ze zag er precies zo uit als de Yaël die ik al had, maar ze had geen enkele beperking. In mijn gefantaseerde leven had ze alle ‘mijlpalen’, zoals die dingen heten, ruimschoots gehaald. Ze praatte! Ze leerde
