Eigenlijk was ik een heel gemakkelijke tiener. Ik had geen problemen met mijn ouders, deed het prima op school, was voorzichtig met alcohol en ben nooit echt begonnen met roken. Drugs waren voor mij al helemaal een ver-van-mijn-bedshow. Nu zie, hoor en lees ik steeds meer over 'gebruik' onder jongeren. Comazuipen is inmiddels een begrip dat zo bekend is dat het is opgenomen in de Dikke Van Dale; de berichten over lachgasgebruik onder jongeren zijn niet meer weg te denken uit de media en het is tegenwoordig net zo normaal om XTC te slikken op een feestje als om een biertje te bestellen. Was ik een heel naïeve tiener en was dit altijd al zo? Of wordt gebruik van verslavende middelen steeds normaler?
Inmiddels ben ik zover dat ik wil stellen dat iedereen wel ergens aan verslaafd is. Dit is misschien een heftig statement, maar ik geloof er echt in. Ik durf bijvoorbeeld best toe te geven dat ik op z’n zachtst gezegd onrustig wordt als ik merk dat ik vergeten ben om mijn neusspray, die ik al jarenlang zeker drie keer per dag gebruik, in mijn tas te stoppen. Ik heb een collega die beweert niet te
