'Levend verlies', heet de podcast waarnaar ik luister. Het is een term waar ik een ambivalente relatie mee heb. Ja, ik ervaar regelmatig gevoelens van verlies en misschien zelfs rouw over Yaëls beperkingen, maar ik kan niet naar haar kijken in termen van verlies.
Yaël is precies goed zoals ze is, volmaakt in haar onvolmaaktheid. De gevoelens van verlies gaan over mij en mijn leven, mijn moederschap, mijn gebrek aan vrijheid, mijn verwachtingen, mijn gevoelens van tekortschieten en mijn draagkracht. Het ‘levend’ slaat niet op Yaël, het slaat op mijn ervaring. Maar is elke verlieservaring niet levend, blijft het verdriet niet altijd een beetje bestaan? Ja, maar het levende zit hem er dan in dat je niets kunt afsluiten.
