Wat is het goede leven? Dat is een vraag waar meerdere mensen zich al eeuwen mee bezighouden. De één vindt leven volgens een 'gulden middenweg' het goede leven. Die persoon wil bijvoorbeeld niet te gierig zijn, maar ook niet te losbandig. Een ander vindt een leven waarbij je je gedrag conformeert aan bepaalde kernwaarden (meer trendy: leidende principes) het goede leven. Het gaat dan om waarden als moed, rechtvaardigheid, wijsheid en prudentie. Weer iemand anders vindt dat je alleen het goede leven leeft als je al je oordelen uitstelt. Je neemt het leven zoals het komt, maar je hebt daar nooit een oordeel over. Tot slot zijn er mensen die menen dat een plezierig leven het goede leven betreft.
Wellicht herkennen enkele lezers in bovenstaand rijtje de filosofische scholen die ik beschrijf. De eerste is van Aristoteles. De tweede van de stoïcijnen. De derde van de sceptici. De laatste van de epicuristen. In een zoektocht naar zingeving en houvast valt het mij op dat we steeds meer kijken naar deze oude meesters. Zowel in ons persoonlijk leven als in ons werkzame leven. De term ‘praktische wijsheid’ kom ik daarbij steeds meer tegen als het
