Ik moest dus even slikken toen mijn therapeut me twee jaar geleden antidepressiva adviseerde. Al maanden worstelde ik met mezelf: na tien jaar had ik mijn relatie verbroken, ik woonde tijdelijk bij mijn ouders, begon met een nieuwe baan, en mijn vader kreeg de diagnose botkanker.

Beter zou hij niet worden. Als gezin genoten we aan de ene kant van de tijd die we nog samen hadden, zo maakten we een prachtige reis naar de Serengeti; aan de andere kant namen mijn moeder, zusje en ik noodzakelijkerwijs steeds meer zorgtaken op ons. Het was heftig, maar we bleven overeind. We konden niet anders.

Maanden na het overlijden van mijn vader werd het me toch te veel en startte ik met antidepressiva. Dat hielp. Ik kwam mijn bed weer uit en kreeg langzaam zin om leuke dingen te doen. Zo’n anderhalf jaar later mocht ik afbouwen. Begin maart 2020 was ik net van de medicijnen af. En toen brak corona uit.

De eerste weken vond ik zwaar. Ik was bang voor een terugval, voelde me eenzaam. Mijn man, met een cruciaal beroep, werkte op locatie dus ik was veel alleen thuis. Was ik te vroeg met medicatie gestopt? Kon ik dit aan? Het hield me dagen bezig. Maar ik wist dat anderen het veel zwaarder hadden.

Verpleeghuizen gingen dicht, mensen stierven alleen, de psychische gezondheid van Nederlanders ging achteruit en de financiële gevolgen van de lockdown waren voor sommigen direct voelbaar. Vanuit dat perspectief had ik het goed voor elkaar. Mijn vader stierf niet alleen. Wij waren erbij en konden afscheid van hem nemen.

Ik had live gesprekken met mijn therapeut, die mij de juiste begeleiding gaf wanneer ik het nodig had. Over financiën had ik nooit zorgen. Heb ik destijds geluk gehad? En hadden we de coronacrisis anders moeten aanpakken? Tsja, achteraf oordelen is makkelijk. Maar ik hoop dat Zorg+Welzijn magazine nummer 5 met als thema ‘de lessen van corona’ ons helpt om, áls er een tweede golf uitbreekt, te leren van de ‘fouten’ die we maakten zodat iedereen op een zo menselijk mogelijke manier de crisis doorkomt.