Wat 'de sociaal werker' in mijn ogen kenmerkt, is dat hij vriendelijk, geïnteresseerd en empathisch is. Dat hij het beste voor zijn cliënten wil en alles doet wat in zijn macht ligt om dat te bereiken.
Hij is ook bescheiden. Vindt dat wat hij doet, normaal is. Cijfert zichzelf soms zelfs weg. Bij die laatste punten wil ik stilstaan. Natuurlijk, bescheidenheid siert de mens. En je best doen om een ander zo goed mogelijk te helpen, zou normaal moeten zijn. Maar, dat is het niet.
De afgelopen jaren heb ik veel cliënten gesproken. Hun oordeel is helder: zonder die ene sociaal werker, waren ze niet waar ze nu zijn. Door die
