‘Wat doe ik mijn kinderen aan?’ vraag ik aan een vriendin. Ik heb haar net verteld over onze kat, die we op een mooie leeftijd hebben laten inslapen. Onze kinderen waren daarbij. Mijn tienjarige zoon moest na de eerste ‘slaapprik’ bij de dierenarts onbedaarlijk huilen. Mijn achtjarige dochter trok dat niet en ging in de wachtkamer met Playmobil spelen. ‘Anders moet ik om Ivan huilen, mam’, zei ze wijs.
Ik vond het zielig voor onze kinderen dat ze voor de derde keer de dood van een huisdier moesten meemaken. Twee honden gingen de kat voor en de kinderen hebben de euthanasie van beide dieren bewust meegemaakt, twee en vijf jaar geleden. Daar hadden ze zelf verdriet om en ze zagen dat wij, hun ouders, het heel naar vonden, zeker omdat beide honden te jong stierven. De laatste hond was helemaal een rotverhaal, want die 