Georgie. Wat kan ik me hem goed herinneren. Ik ontmoette hem tijdens mijn stage bij de Raad voor de Kinderbescherming. Hij was vijftien en kind uit wat we nu een multiprobleemgezin noemen. Beide ouders kampten met verslavingen, moeder was licht verstandelijk beperkt en vader had losse handjes. Georgie spijbelde veel en kwam zo op het netvlies van hulpverleningsinstanties. Ik, zelf eigenlijk ook nog een kind, leefde enorm met hem mee. Zou het wel goed komen met Georgie als wij niet nú iets voor hem regelden? Was hij thuis wel veilig met die agressieve vader? En hoe zat het met zijn toekomst, als hij niet naar school ging? Het liet me niet los.
Niet tijdens mijn stage, niet op weg naar huis en niet tijdens de nachten dat ik wakker lag. Uiteindelijk was Georgie een van de redenen dat ik met mijn studie stopte. Het lukte me niet de heftige verhalen van cliënten los te laten en ook een eigen leven te leiden. Daarom heb ik extra veel respect voor bijvoorbeeld Daniëlle van Went, die werkt voor het Expertisecentrum Mensenhandel & (jeugd)Prostitutie. Journalist Jessica Maas liep voor dit
