Geboren als tweede van drie kinderen in een huwelijk dat in 1952 begon, 10 jaar na het einde van WO2. Een geweldadige vader die met mijn moeder 3 kinderen 3 jaar kregen. Deze man eiste als eerste en belangrijkste verzorgd te worden op zijn manier door deze moeder. Was extreem jaloers op haar vermogen om haar hart te volgen voor haar drie kinderen hun zorg. Daarom en daarvoor werdt deze moeder met geweld en verkrachtingen gestraft. Iedereen moest hem dankbaarheid betonen voor alles. Slaag was dagelijks kost. Nonverbaal contact was de enige mogelijkheid voor een kind dat dit kon verstaan. Asperger kan een rol bij deze man gespeeld kunnen hebben. Op zijn 83 ste jaar werd dwangmatige narcist gediagnosticeerd in een verpleeghuis, 4 jaar voor zijn dood in 2009. Nooit is er enige zinvolle hulp geweest die dit lijden van de moeder heeft kunnen verlichten. De ggz, door mij gemobiliseerd, na een inbraak in hun huis, liet zich weg sturen. De voor geschreven melleril maakte hem zo rustig, dat wilde hij niet. Hun huisarts die ik sprak, om hulp vroeg, brieven schreef over de geweldadig heden , noemde onze ouders een raar en vreemd stel, zo zei hij mij persoonlijk. Deze narcist nam met behulp en medewerking van de maatschappelijke werkster in het verpleeghuis voor mijn moeder na haar hersenen bloeding en geheel rechts verlamd, mee naar hun woning voor zijn perverse sex. Mam bloede vaginaal en had een grote bult op haar voorhoofd. En zo kan ik door gaan.zijn geweld is NOOIT gestopt, tot haar overlijden in 2005.
Zelf ben ik met 16 jaar de deur uit gegaan en net als mijn moeder, verpleegkundige geworden. Totaal 25 jaar fulltime gewerkt. Zowel in de algemene zkhs als in de psychiatrie, waarvan 10 jaar op een somatische behandel afdeling voor mensen met een psychiatrische diagnose. Daarnaast van af 1982 tot 2022 zo af en aan ggz hulp gevraagd bij diverse erkende ggz instanties, academische, regionaal, vrijgevestigde en vrouwen hulp verlening. Als waren m’n klachten ook vaag, verschillend en wisselend, ik ben verbaal sterk en kan makkelijk vertellen over situaties. Dus ook over het nog altijd aanwezige geweld in het gezin van herkomst. Mijn grootste zorg was voor mijn moeder. Vlgs die hulpverleners moest zij zelf hulp zoeken. Dat kan zij niet, dat mag zij niet was mijn luide antwoord! Stilte… geen enkele reactie. Die biologische vader is een psychopaat zei ik duidelijk en een sadist, tu, tu dat valt toch wel mee reageerde die hulpverleners. Oh, dus dit is normaal denk ik, dat vind ik niet! Verwarring, schuld, schaamte,in de mist verdwijnen, nu ben ik stil. Maar dat ken ik al sinds m’n 8 jaar, gaat van zelf wel weer over.
Een andere zorgverlener zei dat als ik wil weten wat er met mij aan de hand is, ik in het chronische sercuit zou komen. Daar heb ik ook 6 jaar gewerkt. Een prima manier om héél erg bang te worden van mij zelf en om nog maar iets te durven zeggen , laat staan te vragen. Er moet iets heel vreselijks in mij huizen, maar wat?
Ik 2018 heb ik die diagnose van die biologische” vader” gelezen. Toen kon ik zelf gaan zoeken op het web en in boeken en overal. Veel klopte volledig en nog veel meer. En dat , die onkunde die onwetendheid, die angst van hulpverleners , die vooroordelen, die ongetoetste aannames, van de farmacie? die niets willen weten en doorvragen enz. dat , een menselijk mens met empathie en luisteren gelijkwaardigheid eerlijkheid, waardigheid en met respect, dat heb ik zo heel ernstig gemist. Dat zijn mijn ervaringen met de ggz, de beterweterszorg, die niets wilden weten nog helpen, nog handelen. Er gewoon niet waren of zijn!! Waarom? Waardoor? Hoe kan deze zorg zich zo ontwikkeld hebben? Wat is er gepasseerd waardoor dit heeft kunnen ontstaan?? Wie is hier verantwoordelijk voor??
Dit is nog geen 2 % van de werkelijkheid. Misschien toch maar eens wakker worden overwegen. Wat ik ben zeer zeker en lang niet de enige. Daarom wakker worden, héél graag!! Met een groet, Eveline.