Peter Staal was tot twee jaar geleden mantelzorger voor zijn moeder met een verstandelijke beperking. Lang was er geen aandacht voor de beperking van zijn ouders en de invloed daarvan op zijn leven: emotionele en lichamelijke verwaarlozing. Hij zegt: 'Ik voelde vooral de schaamte en ik stond in de overlevingsstand.'
‘Toen ik achttien jaar werd, zag ik in een werkmap van de thuiszorg dat mijn overleden vader een verstandelijke beperking had. Het zei mij niets en er was niemand met wie ik hierover kon praten. Maar ik voelde dat er iets aan de hand was. Het kwartje viel toen ik 32 jaar was en merkte dat ik niet verder kwam in mijn leven. Ik zorgde al vanaf mijn achtste voor mijn moeder, die een IQ
