Een groot, oud pand in hartje Wilnis met een chillroom met spelletjes, boeken en beamer, een werkplaats vol schilder- en tekenspullen, naaimachines, textiel en muziekinstrumenten en (deels buiten) een grote graffiti-werkplaats. Dat is de Dorpsacademie van beeldend kunstenaar Jenneke van Wijngaarden.

Twee dagen per week vangt ze hier jongeren op. Gemiddeld een stuk of zeven, die om wat voor reden dan ook zijn uitgevallen op school. Ze werkt daarbij samen met Enrico Toledo, pedagogisch medewerker, rapper en spoken word-artist. En dat doen ze op geheel eigen wijze. Met kwast en spuitbus en zonder doelen of dossiers.

Jenneke: ‘Ik zie de Dorpsacademie als een oplaadstation. En het belangrijkste daarvoor is een vertrouwensband en persoonlijke aandacht. Ik verwacht dat ze er zijn, liefst van tien tot drie, en dat ze mee lunchen. En verder stel ik geen doelen of eisen. De meeste van deze jongeren hebben al een hele batterij hulpverleners om zich heen (gehad) en zijn compleet overvraagd. Hier mogen ze zijn wie ze zijn, vinden ze een safe space en de ruimte en mogelijkheden om zich te uiten en coole dingen te doen met beeld, tekst, muziek.’

En dat werkt, zegt ze: ‘de meesten gaan naar verloop van tijd – er is geen maximum – weer een opleiding doen of aan het werk.’ En nee, ze heeft ook geen strengere eisen of regels nodig. ‘Het is hier gezellig dus komen ze graag. Dat is de crux.’

De problematiek van de thuiszitters gaat haar aan het hart. Dat komt deels door eigen ervaringen: zowel haar zus als haar neefje waren dropouts en haar eigen zoon kampt al jaren met psychiatrische klachten. ‘Ik ken het klappen van de zweep, en heb van dichtbij gezien wat voor enorme impact het heeft als een kind, om wat voor reden dan ook, thuis komt te zitten. Op het kind, maar ook op het gezin.’

Het maakt haar boos. En strijdbaar. ‘Deze jongeren worden ontzettend vergeten. Het onderwijs is niet passend, jeugdzorg en ggz hebben lange wachtlijsten en ondertussen zitten ze somber en eenzaam op hun kamer en tikt hun leven voorbij.’

Haar onorthodoxe aanpak heeft echter ook een keerzijde: het is vaak ‘watertrappelen’ om het hoofd financieel boven water te houden. ‘Ik zeg vaak: kom maar, dan zien daarna wel hoe het financieren. Vaak lukt dat, maar niet altijd. Soms is het echt kielekiele, maar gelukkig ontvang ik heel veel liefde en – ook financiële – steun, van vrijwilligers, dorpsgenoten, het stichtingsbestuur, de gemeente en volgers op Twitter, om de Dorpsacademie in de lucht te houden. Mensen zien dat we echt van betekenis zijn voor deze jongeren en wat voor ze kunnen bereiken.’